Χωρίς Όραμα

Στον κυριακάτικο τύπο βρήκα ένα αρκετά ενδιαφέρον άρθρο και σκέφτηκα να βάλω ένα απόσπασμά του μιας και έχει γίνει αρκετός λόγος αυτές τις μέρες στα ΜΜΕ για τα αποτελέσματα των ευρωεκλογών και τα προβλήματα του πολιτικού συστήματος.

«Ποιο είναι το βασικότερο πρόβλημα που αντιμετωπίζει σήμερα η χώρα; Ποιος είναι ο αληθινός αντίπαλος του Καραμανλή; Η φίλη μου η Λήδα, κοσμοπολίτισσα, πρώην στέλεχος πολυεθνικής εταιρείας που κινείται μεταξύ Αθήνας και Νέας Υόρκης, το περιέγραψε με δυο ακριβώς λέξεις «No vision». Δεν υπάρχει όραμα στην Ελλάδα.

Ο δημόσιος λόγος εγκλωβίστηκε πολύ γρήγορα στη σκανδαλοθηρία, στην παραπολιτική και το κουτσομπολιό, ώστε η παραμικρή νύξη για την αληθινή πολιτική, αυτή που αφορά τα όνειρα και τις προσδοκίες των πολλών, εξαφανίστηκε από το προσκήνιο με ταχύτητα. Δυο χρόνια τώρα ασφυκτιούμε! Συζητάμε καθημερινά για τους ανασφάλιστους Πακιστανούς του ενός, για την ηθική της off-shore του άλλου, για τη βίλα του τρίτου, το διαμέρισμα της κόρης του άλλου, τα τεντζερέδια της άλλης και τα ερωτικά παραστρατήματα και τις απόπειρες του παράλλου και ο χρόνος κυλά ανεπαισθήτως κάτω από τα πόδια μας. Ο πήχης των προσδοκιών μας από τη διακυβέρνηση έπεσε τόσο πολύ ώστε να φθάσαμε να δηλώνουμε ικανοποιημένοι αν ο Καραμανλής καθαρίσει τα ψηφοδέλτια της ΝΔ μέχρι τις προσεχείς εκλογές. Είναι όμως ποτέ δυνατόν να είναι πολιτικό ζητούμενο το ηθικώς αυτονόητο; Εκεί πέσαμε; Άλλα νομίζω πρέπει να είναι τα ζητούμενα της κοινωνίας από τον πρωθυπουργό, από τον οποίο οι Έλληνες -παραδόξως μετά τα όσα έχουν συμβεί- έχουν προσδοκίες. … »

(απόσπασμα από άρθρο του κ.Μανώλη Κοττάκη στον Ελεύθερο Τύπο 14/6/2009)

Βρήκα το απόσπασμα αυτό όπως άλλωστε και όλο το άρθρο πολύ εύστοχο. Η απουσία οράματος είναι πλέον εμφανής. Το γιατί συμβαίνει αυτό είναι ένα ερώτημα που δε μπορεί να απαντηθεί εύκολα. Πάντως είναι γεγονός ότι ο πολιτικός χώρος που παραδοσιακά αποτελούσε χώρο σκέψης και προβληματισμού έχει μετατραπεί σε χώρο κουτσομπολιού και αλληλοκατηγοριών. Η απουσία προσώπων που «έχουν να πουν κάτι» μάς φαίνεται πλέον κάτι το φυσιολογικό και ο πήχης έχει πέσει τόσο πολύ ώστε μας αρκεί να ψηφίζουμε χρησιμοποιώντας μόνο το κριτήριο της εντιμότητας ή για την ακρίβεια της εμπλοκής ή μη των εκάστοτε πολιτικών προσώπων σε σκάνδαλα.