Το ξημέρωμα

Το ξημέρωμα πώς
ένας φάλτσος σκοπός,
μια κουβέντα που πήγε ν’ αρχίσει
μα δεν πάει πουθενά.
Το ξημέρωμα να:
το φεγγάρι που πάει να δύσει….

Το ξημέρωμα, δες,
με σπασμένες χορδές
τραγουδάκι που μένει στη μέση
και τραβάει για πού;
το ξημέρωμα που
θέλει σ’ ένα ρεφραίν να χωρέσει…

Στο χαρτί που διαβάζεις
τα στιχάκια χαράζεις που θες…
Μια παράξενη λύπη
και οι έρημοι κήποι του χτες.

Το ξημέρωμα εδώ
που δε θέλω να δω
γιατί μού’ χει κοστίσει, και ξέρω
ποιες πληρώνω χαρές
κι είναι χίλιες φορές
που μισώ, κι αγαπώ, κι υποφέρω.

Και στο πρώτο το φως
με τον ίσκιο αδελφός
πάω και κρύβομαι μες τα’ όνειρό μου:
Μια χαρά παιδική,
κι ήμουν πάντα εκεί…

το παιδί ενός χωμάτινου δρόμου.