Έρχονται στιγμές που πολύ απλά δε χωράς στον εαυτό σου. Δε σου κάνει, δε σου αρκεί, νιώθεις αιχμάλωτος στο μέσα σου. Θέλεις να δραπετεύσεις, αλλά να πας πού; Χωρίς το καβούκι σου, γυμνός… για πού… και για πόσο;
Προσπαθείς να τα βρεις με αυτό που λένε συνείδηση.
Την καλοπιάνεις και της λες πως πάει πέρασε και δε θα ξαναγίνει, ελπίζοντας πως εκείνη με τον χρόνο θα πειστεί και θα σε συγχωρέσει. Ναι καλά!
"Ποτέ μην έχεις απόλυτη γνώμη για τίποτα στη ζωή σου. Εντελώς όμως. Εγώ ποτέ δε θα κάνω εκείνο, εγώ ποτέ δε θα έκανα το άλλο, ποτέ δε θα πω το τάδε.Εγώ ποτέ...Κι όταν κάποιος σου έλεγε: Ποτέ μη λες ποτέ, απαντούσες πως ξέρεις πολύ καλά τι λες και πως ποτέ δε θα προδώσεις τις αρχές σου. Ποτέ μη λες ποτέ". (από το ημερολόγιο μιας 73χρονης γιαγιάς)
Προσπαθείς να τα βρεις με αυτό που λένε συνείδηση.
Την καλοπιάνεις και της λες πως πάει πέρασε και δε θα ξαναγίνει, ελπίζοντας πως εκείνη με τον χρόνο θα πειστεί και θα σε συγχωρέσει. Ναι καλά!
"Ποτέ μην έχεις απόλυτη γνώμη για τίποτα στη ζωή σου. Εντελώς όμως. Εγώ ποτέ δε θα κάνω εκείνο, εγώ ποτέ δε θα έκανα το άλλο, ποτέ δε θα πω το τάδε.Εγώ ποτέ...Κι όταν κάποιος σου έλεγε: Ποτέ μη λες ποτέ, απαντούσες πως ξέρεις πολύ καλά τι λες και πως ποτέ δε θα προδώσεις τις αρχές σου. Ποτέ μη λες ποτέ". (από το ημερολόγιο μιας 73χρονης γιαγιάς)
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου