το θέμα είναι πως...

όποιος θέλει και προσπαθεί να αγαπά, του χαρίζεται η κατάσταση έστω και για λίγο, να υπερβαίνει τον εαυτό του ενδόμυχα, μέσα στη καρδιά του...και αυτή να γίνεται τόπος όχι απλώς φιλοξενίας αλλά κατοικίας του άλλου. Τα εξωτερικά σχήματα είναι διαφορετικά.

Γι' αυτό μου έλεγε κάποιος άμα θέλεις να αγαπάς κάποιον πιο αληθινά, αυτό που σου μένει από τις δύσκολες και ευχάριστες στιγμές μαζί του είναι αυτή η ζεστασιά, αυτή η γλυκύτητα. Άμα στη διάρκεια του χρόνου που σχετίζεσαι μαζί του, δεδομένου πολλές φορές την αλλοπρόσαλλη ή και απαράδεκτη συμπεριφορά του άλλου δεν γεννάται αυτή η πραότητα, όχι δεν του μιλάς γιατί τον υποτιμάς, άμα ανθίζει μια συγκατάβαση για τα λάθη του, αφού είναι αδύναμος άνθρωπος όπως εσύ, τότε απλά, απαλά φυτρώνει αυτή η αγάπη.

Αν αντίθετα, κατεβάζεις ρολά, αν σου βγαίνει μια κακία,ένας θυμός, μια τάση πειράγματος, μια τάση να δείξεις ανώτερος, διαφορετικός και καλύτερος από αυτό που είσαι, μια επιθυμία "εκδίκησης" τότε μάλλον τα πράγματα κινούνταν σε συναισθηματικό επίπεδο, επιφανειακό, εφήμερο, σε άξονα φιλαυτίας  και όχι φιλαλληλίας! και υπάρχει πολλές φορές αυτή η τάση επιβεβαίωσης μέσα από τη σχέση...η οποία φανερώνει την αναπηρία μας να αγαπήσουμε που έλεγε κάποιος. Ανθρώπινα τα παραπάνω, δεν τα καταδίκασε κανείς, εξάλλου γινόμαστε διαρκώς καλύτεροι, άμα θέλουμε. Άπλα κάπως τα περιγράφω, ίσως όχι με τον καλύτερο τρόπο για να έχουμε συναίσθηση που βρισκόμαστε. Είναι και μια ταπείνωση! τώρα αυτό αντέχω, αυτό μπορώ, αυτός είμαι. Μακάρι να μπορούσα κάτι περισσότερο. Θα αγωνιστώ κι έχει ο Θεός, ίσως να μην είναι ώρα ακόμη.

λέει, τη σκότωσε γιατί την αγαπούσε! μπορεί η πραγματική αγάπη να ενέχει την καταστροφή; μπορεί η πραγματική αγάπη να φθείρει και να μας κάνει να πάσχουμε; ΠΟΤΕ! δεν είναι ελεύθερη τότε, είναι δέσμια των επιθυμιών μας για το πως να εκφράζεται ο άλλος απέναντί μας, σύμφωνα με το δικό μας τρόπο, με τη δική μας λογική!

Και μην εκπλήσσεσαι, η ανθρώπινη αδυναμία είναι για όλους, μπορεί να βρεθείς στη θέση να κάνεις αυτά που κατηγορείς, αν δεν βρίσκεσαι ήδη, γι' αυτό μπόκωνε!Κι άμα σε χαλάει κάτι ή δεν περνάς καλά κόψτο, αφού πρώτα εξετάσεις τον εαυτό σου μόνο σου και μαζί με άλλους.

Δεν ξέρω, μπορεί να λέω και μπαρούφες!

Αποτύχαμε!

Έφτασε ένα μήνυμα στο κινητό μου  " δεν το περιμένα..." για καλό το λέει σκέφτηκα, αλλά έκανα λάθος προς το παρόν.


Πρέπει να είμαστε έτοιμοι για το απρόβλεπτο. Πολύ απλά αυτό το απρόβλεπτο είναι στοιχείο της ανθρώπινης φύσης. Ο χρόνος μόνο μπορεί να φανερώσει τί κουβαλά ο καθένας μας μέσα του. Γι' αυτό μη μένεις έκπληκτος, όλα να τα περιμένεις από τον εαυτό σου πρώτα και έπειτα από το συνάνθρωπο.

Ποιό είναι το χαρακτηριστικό των σκαντζόχοιρων; έχουν αγκάθια προς τα έξω με αποτέλεσμα να μένουν απλησίαστοι...έτσι γίνεται ο άνθρωπος συστρέφεται και καταστρέφεται, αλλά αυτή η φθορά έχει ηδονή πολλές φορές, είναι τόσο γλυκιά...που ούτε το καταλαβαίνεις. Έλα μου όμως που μυρίζει το πράγμα!

Πώς καταλαβαίνεις ένα πτώμα; από τη μπόχα! Λοιπόν, αρκετοί ζωντανοί είναι πιο νεκροί από τους νεκρούς! Γιατί; διότι πολύ απλά νόμισαν πως βρήκαν το αθάνατο νερό, πως οι ίδιοι ανακάλυψαν ένα τρόπο να ζουν που ως τώρα κανείς δεν είχε βρει...Όμως αρκεί να απελπιστείς από τον εαυτό σου και να δεις την αναπηρία σου, την αποτυχία σου. Αν δεν γίνεται ούτε αυτό τότε είσαι άξιος της μοίρας που ΕΣΥ και μόνο χτίζεις. Γιατί εσύ τα ξέρεις καλύτερα και ήδη έχεις απορρίψει τον άλλον που σου μιλά.

Οι επιλογές και οι αποφάσεις μας, είναι αυτές που μας οδηγούν στις καταλήξεις μας, είτε καλές είναι είτε άσχημες. Είμαστε όμως και απόλυτα ελεύθεροι για αυτές!

Τί να την κάνω τη μόστρα και τη βιτρίνα;;; είναι παντελώς ΑΧΡΗΣΤΑ! Τα πτυχία σου να καθαρίζουν τηγάνια καλύτερα! Όλοι μας κινδυνεύουμε κάθε ώρα να έχουμε χαλασμένο μυαλό που δεν γίνεται καλά από την ύλη, ούτε από την ηδονή, ούτε από τα χρήματα, ούτε από τον εγωισμό και την εμμονή, αλλά από τη στροφή προς τα πάνω, από το δόσιμο του χεριού στον συνάνθρωπο.

"Αγάπη είναι το θύμα του σωματέμπορα εγωισμού μας". Κική Δημουλά

δεν υπάρχουνννννν!

Τα φώτα της πόλης (City Lights) 1930,CHARLIE CHAPLIN

Αριστουργηματική ταινία μία απ' τις καλύτερες όλων των εποχών. Απ' την πρώτη μέχρι την τελευταία σκηνή φαίνεται ανάγλυφα η μεγαλοφυία του Chaplin. Ο περιπλανώμενος ζητιάνος γίνεται ιερουργός της αγάπης στην απεγνωσμένη του προσπάθεια να βοηθήσει μια τυφλή κοπέλα.

Η ταινία ξεκινάει με τα αποκαλυπτήρια ενός αγάλματος. Οι αρχές της πόλης είναι μαζεμένες, έτοιμες για την τελετή, την ώρα που ο ρακένδυτος ιππότης έχει βρει καταφύγιο κάτω από το πανί που θα αποκαλύψει το άγαλμα. Όλη η συμβατική "υφολογία" των τελετών και το ψέμα της υποκριτικής πολιτείας, η οποία έχει την επίφαση της αγάπης απέναντι στον βασανισμένο πολίτη, αποκαλύπτεται εδώ.

Η καλοσύνη του ζητιάνου και η αγάπη του είναι ανώτερη απ' όλους τους συμβατικούς θεσμούς και νόμους. Η τελετή ξεμπροστιάζεται με πάναγνη χαρωπότητα, ο ζητιάνος είναι πια ο άρχοντας της πριγκιπικής αγάπης.

Ο Θεός του δίνει την ανταπόδοση. Επιχειρώντας να ξεφύγει απ' τους αστυνομικούς περνάει μέσα απ' αυτοκίνητα, και πολλές φορές μπαίνοντας απ' τη μια και βγαίνοντας απ' την άλλη πόρτα.

Η τυφλότητα της κοπέλας συμβολίζει εκείνο τον πνευματικό κόσμο που δεν βλέπει την εξωτερικότητα, δεν μπορεί να διακρίνει τα ρακένδυτα ρούχα και τα τρύπια παπούτσια, αλλά μόνο την εσωτερική αγιοπνευματικότητα των ενσαρκώσεων της αγάπης. Μη βλέποντας "βλέπει" την αγάπη, δεν θεάται ποτέ με την εικόνα του εξωτερικού, αλλά πνευματικά. Στην ψυχή της θεωρεί τον φτωχό "αλήτη" "όντως" ως πλούσιο, γιατί στην καρδιά της είναι όντως ο πρίγκιπας του Θεού.

έπειτα από ξεκαρδιστικές και συγκινητικές ταυτόχρονα σκηνές ...η κοπέλλα ξέρει στο τέλος ποιά είναι η αγάπη της.

- "Τώρα πια μπορείς να δεις;" ρωτάει εκείνος με σιωπηλή συγκίνηση την κοπέλα.
- " Ναι, τώρα μπορώ να δω!" απαντά εκείνη.

Η φράση είναι για μια ακόμη φορά συμβολική. "Μπορώ να δω" δεν σημαίνει απλά "βλέπω" ή "δεν είμαι τυφλή πια", αλλά σημαίνει ότι τώρα πια μπορώ να δω και να αναγνωρίσω πού βρίσκεται η πραγματική καλοσύνη της αγάπης!


O CHARLIE CHAPLIN πλάθει μια ιερουργία της αγάπης. Δεν χρειάζεται αισθητικούς τρόπους, φορμαλιστικές θεωρείες, πολύπλοκο μοντάζ. Όλα ξεκινούν απ' την κεντρική ιδέα, όλα βασίζονται στη θαυματουργία της αγάπης του μοναχικού ρακένδυτου, στην οποία ακούει ο κόσμος. Είναι ένας ελεύθερος άνθρωπος. Η μεγάλη ελευθερία που υπάρχει στον τύπο του, η απομάκρυνσή του από την κάλπικη κοινωνική αναγκαιότητα, του επιτρέπει να βλέπει καλλίτερα και να κρίνει πιο δίκαια την κοινωνική ζωή μέσα στην οποία - και ίσως έξω από την οποία - ζει. Γι' αυτό είναι φίλος των φτωχών και των κατατρεγμένων, του αρέσει πάντοτε να σατιρίζει την υπερηφάνεια και τη μεγαλοπρέπεια των πλουσίων.

"Κοινωνία του θεάματος και Ορθόδοξη πνευματικότητα" Γαϊτάνης Βασίλειος, εκδ. επτάλοφος

πάρτε μια μικρή γεύση...

ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ Η ΤΑΙΝΙΑ ΕΙΝΑΙ ΑΡΙΣΤΟΥΡΓΗΜΑ, ΑΡΚΕΙ ΝΑ ΞΕΡΕΙΣ ΝΑ ΤΗΝ ΕΡΜΗΝΕΥΕΙΣ ΣΩΣΤΑ...

Ο Παλιάτσος και η Άνιμα

"Ο καταθλιπτικός αδρανεί διότι δεν βρίσκει κίνητρο να δράσει. Και δεν βρίσκει κίνητρο γιατί έχει χάσει την ελπίδα. Κι όποιος δεν έχει ελπίδα, χάνει την ευχαρίστηση. Δεν έχει λόγο να ξεκινήσει τίποτα μια και δεν έχει κανένα τέρμα να ονειρεύεται, κανένα σταθμό να τον σαγηνεύει. Γι' αυτό είναι μάταιη η μακροχρόνια χρήση αντικαταθλιπτικών φαρμάκων. Η θεραπεία είναι αλλού... Είναι αναγκαία η εσωτερική ανακαίνιση που θα τον ωθήσει να χρησιμοποιήσει το νου, την καρδιά, την όλη προσωπικότητά του. Η μεταμόρφωση που θα τον κάνει να δει τον κόσμο, και τον εαυτό του μέσα στον κόσμο, αλλιώς. Η κατάθλιψη έχει να κάνει με τη στάση ζωής, με την προσωπική φιλοσοφία γύρω από το "υπάρχω". Κάθε ψυχή στο βυθό της διψάει για την αλήθεια. Πρώτα για την αλήθεια τη δική της και ύστερα για την Αλήθεια. Ο Αριστοτέλης έλεγε: "Πίσω από κάθε πόνο σου κρύβεται ένα λάθος σου". Και ο γερο Παΐσιος χαριτωμένα: "Έχεις λύπη; Ο Χριστός σου λείπει". Αν το καλοσκεφτούμε δεν απέχουν πολύ αυτές οι δύο διαπιστώσεις. Για το χριστιανισμό λάθος είναι η αστοχία, η αμαρτία. Και ετυμολογικά αμαρτία σημαίνει αποχωρισμός. Το να αποκόβεσαι και να βρίσκεσαι μακριά από την Αιτία σου, από τον Λόγο σου. Να περνάς δηλαδή στην γκρίζα περιοχή μιας εξορίας που την βιώνεις σαν ερημιά, σαν μόνωση, σαν μοναξιά γεμάτη λύπη και τρόμο".

O Παλιάτσος και η Άνιμα, Μάρω Βαμβουνάκη
εκδ. Ψυχογιός

πάρτυυυ

Ταξιδιώτης

Ώσπου να στρέψεις το βλέμμα
για να δεις την αλήθεια εκείνη έχει χαθεί...
Ξεφτισμένη η μπογιά μας στην κουπαστή της ζωής.
Σαπιοκάραβα πλέουμε για να βρούμε τις φιλοδοξίες μας.
Πειρατικά μας πλευρίζουν
κι εμείς παραδινόμαστε
στο πλιάτσικο της ψυχής μας.

Μας χωρίζουν τα «γιατί» και τα «πρέπει»...
Αφουγκράσου την σιωπή μου.
Ταξιδιώτης στο μελτέμι του Αυγούστου
κι ο ειρμός κύμα που σπάει την γαλήνη.
Σπάει η γαλήνη του πελάγου του μυαλού μου.

Ένα κύμα ο άνθρωπος.
Γεννιέται, ταξιδεύει, αγωνίζεται.
Παλεύει για να ζήσει βρε αδερφέ!
Όμως ασπρίζουν τα μαλλιά του
και σβήνει δίνοντας την σκυτάλη στον επόμενο.
Κάθε άνθρωπος και μια στιγμή στο απέραντο γαλάζιο του χρόνου.

[Δεκάπιος, Αθήνα 2005]


περιοδικό Παρεμβολή,τ75

πως να εκκλησιάζεσαι!

Φαίνεσθαι: Στην Κυριακάτικη Θεία Λειτουργία να ντύνεσαι με κυριλέ-φαρισέ ρούχα για να ανεβάζεις το image σου.

Δωδεκάτη: Τηλεφώνησε το προηγούμενο απόγευμα στο Ναό και ρώτησε - «Τι ώρα βγαίνετε»; Αν πάς πέντε λεπτά πριν από το τέλος θα γλιτώσεις το λούκι της Ακολουθίας χωρίς να νιώθεις ενοχές που δεν εκκλησιάστηκες.

Δίλεπτο: Όταν ρίχνεις τα χρήματα στο παγκάρι νιώσε ελεήμων. Αν ο επίτροπος που βρίσκεται πίσω από το παγκάρι σε κοιτάζει, νιώσε ντροπή και ρίξε κάτι περισσότερο για να μην φανείς φτωχός στα μάτια του. Αν κάνει πως δεν σε προσέχει, ρίξε ένα βαρύ κέρμα για να ακούσει πλούσιο θόρυβο. Αν νιώθεις ένοχος-η για κάτι κακό που έκανες ρίξε ένα ευρώ παραπάνω για εξιλέωση.

Δεκακέρι: Άναψε πολλά κεριά για να ελεηθείς περισσότερο εσύ και οι συγγενείς σου.

Αξιολόγηση: Παρατήρησε προσεκτικά τους πιστούς γύρω σου χωρίς να σε πάρουν χαμπάρι. Αν είσαι άντρας και δεις μια κομψή κοπέλα προκλητικά ντυμένη αφού την κοιτάξεις με λαγνεία, κρίνε μέσα σου το παρουσιαστικό της, αναλογιζόμενος: «πως δεν ντρέπεται να κυκλοφορεί έτσι μέσα στο Ναό!». Αν είσαι γυναίκα αφού ζηλέψεις έλεγξέ την με μια βλοσυρή ματιά για να βγάλεις το άχτι σου. Μετά αντί να παραδεχτείς ότι έπεσες σε κατάκριση αναλογίσου: «σα δε ντρέπεται» και νιώσε πιο ευσεβής από αυτήν.

Κοσμικίλα: Φόρεσε ένα άρωμα πιο δυνατό από το θυμίαμα ώστε να πλημμυρίζει με κατάνυξη όσους είχαν την τύχει να σταθούν πλάι σου.

Μουρμούρα: Να επαναλαμβάνεις κοντά στο αυτί του μπροστινού σου όσα ακούς. Αυτό θα σε βοηθήσει να συμμετέχεις ενεργά στην Ακολουθία. Να μουρμουράς σε διαφορετικό τόνο από τους ψάλτες για να του προσφέρεις πολυφωνικό άκουσμα.

Δικαίωμα: Πίστεψε ότι με το να εκκλησιάζεσαι εξευμενίζεις το Θεό και τον υποχρεώνεις να σε προστατεύει και να συμπαραστέκεται στις δυσκολίες σου.

Θεαθήναι: Αν κάνεις κάποια δωρεά απαίτησε να αναγραφεί το όνομά σου στο αντικείμενο που δώρισες με μεγάλα γράμματα. Αν πρόκειται για εικόνα φρόντισε το όνομά σου να ξεπερνάει σε μέγεθος το όνομα του αγιογράφου αλλά και του αγίου που εικονίζεται. Αφού την πλήρωσες καλό να μείνειι αιωνία η μνήμη σου.

Καρέκλες: Αν δωρίσεις κάποιο κάθισμα απαίτησε να σκαλιστεί το όνομά σου με μεγάλα γράμματα ώστε όλοι να ξέρουν πόσο αναπαυτική είναι η γενναιοδωρία σου. Δεν χρειάζεται να κάθεσαι εσύ στη δική σου καρέκλα για να μη σε παρεξηγήσουν αλλά όποτε πηγαίνεις στο Ναό να περνάς από κοντά για να διαβάζεις το όνομά σου και να καμαρώνεις. Αν το όνομα του δωρητή ανήκει σε κάποιον κεκοιμημένο της φαμίλιας σου … νιώσε περήφανος για το σόι σου.

Μπλα-Μπλα: Αν συναντήσεις τυχαία κάποιον φίλο ή γνωστό πιάσε την κουβέντα και μην σταματήσεις πριν τελειώσει η Ακολουθία. Η κουβεντούλα στο Ναό ευαρεστεί το Θεό και αναπαύει τους γύρω σου.

Νταβαντούρι: Φρόντισε να εκκλησιάζεσαι μόνο σε κεντρικούς Ναούς τις μεγάλες εορτές ώστε να ενοχλείσαι από τον θόρυβο και την υποκρισία.

Παιδιά: Αν ντρέπεσαι να ξαμολήσεις τα παιδιά σου ανεξέλεγκτα μέσα στο Ναό να παίζουν και να φωνάζουν, ανάγκασέ τα να στέκονται ακίνητα δίπλα σου με ευλάβεια. Αν νιώσουν από νωρίς την καταπίεση όταν μεγαλώσουν θα γίνουν οπωσδήποτε υποταγμένοι, καθωσπρεπικοί ρομπότ-χριστιανοί ή αντιδραστικοί και περιθωριακοί αρνησίθεοι.

Σπάσιμο νεύρων: Αν σχηματίζεται ουρά για το προσκύνημα κάποιων ιερών λειψάνων ή θαυματουργής εικόνας πήγαινε να στηθείς και εσύ εκεί. Αν αγανακτήσεις από το συνωστισμό στο Ναό κράτησε την ψυχραιμία σου. Ξέσπασε αργότερα τα νεύρα σου στην οικογένειά σου.

Ταχύτητα: Όταν έλθει η ώρα να μεταλάβεις παραμέρισε τους άλλους για να κοινωνήσεις πρώτος.

Μόνωση: Αν καθίσει κάποιος δίπλα σου, μην γυρίσεις να τον κοιτάξεις, μην του χαμογελάσεις και μην του πεις καλημέρα. Τράβηξε λίγο την καρέκλα σου παραπέρα και στρέψε τα μάτια σου αλλού για να καταλάβει ότι ενοχλήθηκες.

Κατάληψη: Επειδή κουράζεσαι εύκολα, αν πετύχεις άδειο κάθισμα, πρόλαβε να καθίσεις και κράτησέ το μέχρι το τέλος για πάρτι σου. Αν τα άδεια καθίσματα είναι δύο «πιάσε» το άλλο με το μπουφάν σου για να βάλεις εκεί ένα "πλησίον" της αρεσκείας σου.

Καφενείο: Λίγο πριν τελειώσει η Ακολουθία φύγε ψύχραιμα από το Ναό μη τυχόν και γνωρίσεις κάποιον από την ενορία σου. Αν έχεις δει κάποιο γνωστό σου, περίμενε μέχρι το «δι ευχών» και μετά πλησίασε και πες του με δυνατή φωνή όσα θα του έλεγες αν τον συναντούσες στη Λαϊκή ή στο καφενείο.

Ενας γέρος

Στου καφενείου του βοερού το μέσα μέρος
σκυμένος στο τραπέζι κάθετ' ένας γέρος·
με μιαν εφημερίδα εμπρός του, χωρίς συντροφιά.

Και μες στων άθλιων γηρατειών την καταφρόνεια
σκέπτεται πόσο λίγο χάρηκε τα χρόνια
που είχε και δύναμι, και λόγο, κ' εμορφιά.

Ξέρει που γέρασε πολύ· το νοιώθει, το κυττάζει.
Κ' εν τούτοις ο καιρός που ήταν νέος μοιάζει
σαν χθές. Τι διάστημα μικρό, τι διάστημα μικρό.

Και συλλογιέται η Φρόνησις πώς τον εγέλα·
και πώς την εμπιστεύονταν πάντα - τι τρέλλα! -
την ψεύτρα που έλεγε· «Αύριο. Εχεις πολύν καιρό.»

Θυμάται ορμές που βάσταγε· και πόση
χαρά θυσίαζε. Την άμυαλή του γνώσι
κάθ' ευκαιρία χαμένη τώρα την εμπαίζει.

... Μα απ' το πολύ να σκέπτεται και να θυμάται
ο γέρος εζαλίσθηκε. Κι αποκοιμάται
στου καφενείου ακουμπισμένος το τραπέζι.

Κωνσταντίνος Π. Καβάφης


Ποτέ δεν είναι αργά...ζήσε το τώρα έντονα.
Αληθινά. Ξεχωριστά. Ιδιαίτερα. Δεν υπάρχει αύριο.
Μόνο τώρα...

φωτογραφίες - μνήμες

η μουσική ξυπνά αισθήματα...

Κοιτάζω τα πρόσωπα που μου χαμογελούν πάνω στ' άψυχο χαρτί...
Αγαπήθηκαν...μας σημάδεψαν. Στη μνήμη χαράζονται στιγμές...

Ηχεί το γέλιο τους στα αυτιά μου...ένα γέλιο που δεν ήταν φάλτσο!
ένα γέλιο που το ζούσαν, το γλεντούσαν...
διάλογοι δυνατοί, σκηνές αυθεντικές...δεν τις έχω σε φωτογραφίες!
Γιατί ισχύει πως πολλές φορές αυτό που ζεις στ' αλήθεια το ζεις τόσο έντονα,
σε πληρότητα, δεν το φωτογραφίζεις...αλλά το αποθηκεύεις στη ψυχή σου...
και γίνεται δύναμη.

Το μέλλον άφαντο...ο ορίζοντας θολός! τί μας περιμένει; τα βήματά μας πάνε κάπου, αλλάζουν τα σχέδια,η πορεία, τα σύνορα της καρδιάς μας δεν είναι τα ίδια...
ελεύθεροι στις επιλογές και τις αποφάσεις μας (;!)

παίζω με την ιδέα πως ίσως να 'χω ως τότε φύγει,
ίσως να 'χω τραβήξει πια για τη θάλασσα.
Ίσως ο άνεμος στ' αλμυρά πανιά μου να σβήνει τις εικόνες του τότε.

Τέτοιες μέρες έρχεται η θάλασσα στα πόδια μου και συρίσσει από τα βαθειά...
"δεν είσαι εσύ για τη στεριά..." σα να μου λέει " έλα σ' εμένα"

στίχοι...

Ο βιαστικός καιρός θα σου μάθει
την κατακλείδα:

Η ψυχή ζεί για ένα μόνο κλειδί.
Μην της χαρίζεις αντικλείδια.

Ποτέ δεν ξέρεις...

«Ένας άνδρας ζούσε με τον γιο του και το πολυτιμότερο αγαθό τους, ένα άλογο. Μια μέρα το άλογο εξαφανίστηκε. Όταν οι συγχωριανοί πήγαν να τον παρηγορήσουν, εκείνος τους ρώτησε πώς ήξεραν ότι αυτό που συνέβη ήταν κακοτυχία. Μετά κάμποσο καιρό το άλογο επέστρεψε μαζί με ένα κοπάδι άγρια άλογα. Ο άνδρας είχε γίνει ξαφνικά πλούσιος. Ήρθαν ξανά οι συγχωριανοί και αυτήν τη φορά τον συνεχάρησαν για την καλή του τύχη. Εκείνος τους απάντησε ξανά με μια ερώτηση: «Πώς ξέρετε ότι πρόκειται για καλοτυχία;» Όταν ο γιος του άρχισε να καβαλάει τα άλογα, ένα από αυτά τον πέταξε κάτω και έσπασε το πόδι του. Το πόδι θεραπεύτηκε αλλά το οστό έδεσε στραβά και ο γιος έμεινε κουτσός. Ξανά οι χωρικοί επισκέφθηκαν τον άνδρα για να τον παρηγορήσουν για το κακό που βρήκε την οικογένειά του, και ο άνδρας τούς ρώτησε πώς ήξεραν ότι αυτό που συνέβη ήταν κακό. Όταν ξέσπασε πόλεμος στη χώρα και όλοι οι νέοι πήγαν στο μέτωπο, ο κουτσός γιος δεν εκλήθη για στρατιώτης και έμεινε στο σπίτι του ασφαλής».

Τα συμπεράσματα δικά σας.

Χωρίς αγάπη...

Η δύναμη χωρίς την αγάπη σε κάνει επιθετικό

Η τιμή χωρίς την αγάπη σε κάνει ψηλομύτη

Το καθήκον χωρίς την αγάπη σε κάνει κακόκεφο

Η ευθύνη χωρίς την αγάπη σε κάνει αδίστακτο

Η δικαιοσύνη χωρίς την αγάπη σε κάνει σκληρό

Η αλήθεια χωρίς την αγάπη σε κάνει κριτικό

Η ανατροφή χωρίς την αγάπη σε κάνει ατίθασο

Η εξυπνάδα χωρίς την αγάπη σε κάνει πονηρό

Η ευγένεια χωρίς την αγάπη σε κάνει υποκριτή

Η τάξη χωρίς την αγάπη σε κάνει σχολαστικό

Η γνώση χωρίς την αγάπη σε κάνει τυραννικό

Η περιουσία χωρίς την αγάπη σε κάνει τσιγκούνη

Η πίστη χωρίς την αγάπη σε κάνει φανατικό

Αλίμονο σε κείνους που τσιγκουνεύονται την αγάπη

Αυτοί φταίνε, όταν ο κόσμος αυτοδηλητηριασθεί

Τι είδους, λοιπόν, ζωή κάνεις, όταν δεν μπορείς

Ν' ΑΓΑΠΗΣΕΙΣ;