Δευτέρα 23 Νοεμβρίου 2009
ΚΑΛΑΝΤΑ 2009
ΚΑΛΗ ΕΒΔΟΜΑΔΑΑΑΑΑΑ!!!
Παρασκευή 20 Νοεμβρίου 2009
με διάφορα γεγονότα...
...και περιστατικά καταλαβαίνω και συνειδητοποιώ ενδόμυχα αλήθειες που ισχύουν και δύσκολα μπορώ να περιγράψω. Μέρα με τη μέρα μυρίζει πως αυτός ο κόσμος γερνάει και οι ενέσεις απλά επιβραδύνουν την άνιά του...χυμένοι στην ασάφεια του πουθενά, μας νοιάζουν μόνο τα λεφτά. Είναι αυτά που καθορίζουν τη ζωή μας. Βλέπουμε τον άλλον δίχως να μπορούμε να εισέλθουμε στο πρόβλημά του . Και καλά κάνουμε γιατί δεν είμαστε ειδήμονες. Ένας αιώνας ψυχοθεραπείας και ενώ έχουμε φάρμακα είμαστε άρρωστοι στο μυαλό και στο σώμα. Χρειάζεται να βλέπει κανείς κάθε άνθρωπο εξατομικευμένα ως πρόσωπο για να μπορεί να τον βοηθήσει. Η ζωή είναι ωραία! μα ο φόβος μας δημιουργεί ταραχή. Το ρούχο το χιλιοφορεμένο της μικρότητας, της χαζομάρας και της ιδιοτέλειας δεν το αλλάζουμε με τίποτα! εκεί καρφωμένοι στις αποτυχίες μας...υποταγμένοι στο ανικανοποίητο, σ' αυτό που μας μαραίνει. Σ' εκείνο ακριβώς που μας πάει ψηλότερα για να μας ρίξει πιο δυνατά αυτή τη φορά κάτω και να σπάσουμε τα μούτρα μας. Η λύπηση και η ψευτοσυμπόνοια είναι τα πιο εύκολα για να ξαναγλιστρήσουμε στην υπόθεση αυτή. Μακάριοι αυτοί που κοιτούν τους ουρανούς, που έχουν το βλέμμα ψηλά, λίγο πιο πάνω από τ' αστέρια σε μια αγκαλιά που δεν μετρά τα φράγκα, ούτε τις πράξεις, ούτε τις αρετές, ούτε τα κουστούμια και τις γραβάτες, ούτε τα πτυχία, ούτε τα επίθετα, ούτε τα μαλλιά και τα μάτια, αλλά την καρδιά, την διάθεση, την ταπείνωση. Σου αρκεί η χαρά που σου δίνεται και ευχαριστείς που μπορείς να ευχαριστήσεις, που μπορείς να χαμογελάσεις και να δώσεις ένα λόγο, μια αγκαλιά και ένα φιλί σ' αυτό το χάος. Τότε αγγίζεις και συναντάς μια μυστική θεραπεία. Να σχετίζεσαι και να ανασαίνεις από μια επι-κοινωνία ουσιαστική, που είναι ικανή να μεταμορφώνει, να αναπτύσσει, να θέτει σε τροχιά αέναης προόδου την ύπαρξη, δίχως σκέψεις, δίχως εξηγήσεις, δίχως αλγορυθμικές μετρήσεις, αλλά με θέληση, με τόλμη μπροστά στο άγνωστο, με εμπιστοσύνη. Η ζωή περνά σαν παραμύθι... και έζησαν αυτοί καλά και εμείς καλύτερα...
Τετάρτη 18 Νοεμβρίου 2009
Κομπλεξάρες όλου του κόσμου...
Μετά από χρόνια, όταν ξαναβλέπουμε τον ασυμπλεγμάτιστο και τον επιτυχημενάκια, με κατάπληξη διαπιστώνουμε ότι στο πλάι του –αόρατες– κάθονται οι θεές της θλίψης και της μεταμέλειας. Τι απέγιναν τα λάβαρα και οι νίκες; Απλώς ήταν αέρας φρέσκος.
Τρίτη 17 Νοεμβρίου 2009
Γεια χαρά μάγκες!
Στίχοι: Δήμας Βασίλης
Μουσική: Δήμας Βασίλης
Ερμηνευτές: Γονίδης Σταμάτης
Σε λυπάμαι
γιατί ποτέ σου δε θα μάθεις ν'αγαπάς
και μες το ψέμα τη ζωή σου θα σκορπάς
σε λυπάμαι
Σε λυπάμαι
γιατί στο τέλος η χαμένη θά'σαι συ
κι αν κάτι αγάπησες κι αυτό θα σε μισεί
σε λυπάμαι
Σε λυπάμαι
Κάποια μέρα σ'αδιέξοδο θα φτάσεις
κι όλα αυτά που δεν εκτίμησες θα χάσεις
θα πονέσεις μα στο πλάι σου δε θά'μαι
σε λυπάμαι,σε λυπάμαι
σε λυπάμαι,σε λυπάμαι
Σε λυπάμαι
γιατί θα τρέχεις απ'τις τύψεις να σωθείς
και στο λαβύρινθο του πόνου θα βρεθείς
σε λυπάμαι
Σε λυπάμαι
γιατί στα δύσκολα θα μείνεις μοναχή
και κάθε λάθος σου θα γίνει ενοχή
σε λυπάμαι
Σε λυπάμαι
Κάποια μέρα σ'αδιέξοδο θα φτάσεις
κι όλα αυτά που δεν εκτίμησες θα χάσεις
θα πονέσεις μα στο πλάι σου δε θά'μαι
σε λυπάμαι,σε λυπάμαι
Σε λυπάμαι,σε λυπάμαι
Στίχοι: Αλκίνοος Ιωαννίδης
Μουσική: Αλκίνοος Ιωαννίδης
Πρώτη εκτέλεση: Αλκίνοος Ιωαννίδης & Ελευθερία Αρβανιτάκη & Διονύσης Σαββόπουλος ( Τερτσέτο )
Δεν έχω τι να τραγουδήσω τι να πω
είναι η φωνή μου ένα σήμα από καπνό
κι έτσι για πάντα λέω το στόμα μου να κλείσω
για τίποτα άλλο πια να μην ξαναμιλήσω
μα πάλι πώς θα ζήσω
Μέσα σε σχολεία μέσα σε πανεπιστήμια
μέσα σε ωδεία σε στρατούς και γυμναστήρια
πέρασα χρόνια άλλος μπήκα κι άλλος βγήκα
κι έχω τη μόρφωση για όπλο και για προίκα
κι ένσημο για το ΙΚΑ
Φεύγει η ζωή τελειώνει σαν σεντόνι φανερώνει
ό,τι αγαπούσα και το άφησα ό,τι μισούσα και το κράτησα
φεύγει η ζωή τελειώνει σαν σεντόνι ξεδιπλώνει
τον εαυτό μου που τον ξέχασα το μέσα κόσμο μου που έχασα
με τέτοια που 'χω ψυχολογία, πώς θα βγω στη συναυλία;
Πάρε τα πάνω σου μικρέ πάρε τα πάνω σου
πάρε μολύβι κι έλα κάθισε στο πιάνο σου
και φτιάξε πάλι την αρχαία συνταγή
μ' ένα τραγούδι να γλυκάνεις την ψυχή
μα άραγε θα μου βγει;
Πρέπει να αδειάσεις το κεφάλι σου απ' τις σκέψεις
μήπως μπορέσεις τελικά να το αντέξεις
αυτά μου είπαν κάποιοι φίλοι χτες το βράδυ
μα εγώ το μόνο που ζητούσα ήταν το χάδι
και μια τους νότα στο σκοτάδι
Φεύγει η ζωή τελειώνει σαν σεντόνι φανερώνει
ό,τι αγαπούσα και το άφησα ό,τι μισούσα και το κράτησα
φεύγει η ζωή τελειώνει σαν σεντόνι ξεδιπλώνει
τον εαυτό μου που τον ξέχασα το μέσα κόσμο μου που έχασα
με τέτοια που 'χω ψυχολογία, πώς θα βγω στη συναυλία;
Έτσι λοιπόν κάποιες καταστάσεις διαμορφώνουν μια πορεία λόγω πολλών παραμέτρων και βασικά επειδή φρενάρουμε την καρδιά μας, άρα είναι καθαρά θέμα επιλογής και όχι θέλημα θεού και βλακείες. Ο θεός ζητά μόνο τη σωτηρία μας, τώρα με ποιο τρόπο και από ποιο δρόμο δεν τον ενδιαφέρει καθόλου, είναι στο χέρι σου!
Δευτέρα 16 Νοεμβρίου 2009
Σπασμένο καράβι...
Ερωτώ: τί θα γίνει επιτέλους με τους έρωτες; άμα είναι να είσαι τις μισές μέρες του χρόνου μέσα στην κατάθλιψη, στη κλεισούρα, στα μαύρα και άραχνα της ψυχής, άστο καλύτερα! Μα τί κατάντια είναι αυτή;
- Τί κάνεις; χαααααάλια!
- τί νέα; άαααααααστα!
σιγά ρεεε! άλλοι είναι ανάπηροι, τυφλοί, κουφοί, κρεβατομένοι...δεν είμαι αυτών των επιχειρημάτων, άλλα όταν έχεις την υγεία σου το ένα το άλλο και για έναν ψευτοέρωτα κλαις τη μοίρα σου τότε μην ερωτεύεσαι, κοινώς κόψτο αν σε χαλάει!
Μεγάλος ο πόνος του έρωτα, του σεβντά, του νταλκά, της...αγάπης! Σύμφωνοι, αλλά αν αυτό σε έλκει προς τα πίσω δεν χρειάζεται να το λύσεις, δεν έχει νόημα, θα σπαταλήσεις χρόνο, ενέργεια. Και ό,τι δεν λύνεται πολύ απλά, όσο κι αν δεν μας αρέσει κόβεται.
Μου λέει μια κοπέλα, έρχονται χριστούγεννα θα είμαι μόνη μου...και κλαίει. Το κατανοώ αλλά υπάρχουν κι άλλα πράγματα κι άλλες χαρές στη ζωή εκτός από το να πάρεις τον άνθρωπό σου από το χέρι και να πας βόλτα και άλλα παρόμοια.
Μη τρελαθούμε! όλοι περνάμε τις φάσεις μας, τις δυσκολίες μας, αλλά όχι πως δεν μπορούμε να ζήσουμε αν δεν έχουμε για κάποιο χρονικό περιθώριο μια σχέση. Αυτό ρίχνει στάχτη στα μάτια γιατί βλέπεις πως και όταν είσαι με κάποιο πρόσωπο ναι μεν καλά είσαι, πλέεις σε πελάγη αλλά όταν σε χαιρετά το πέπλο της εξιδανίκευσης πάλι σε δυσκολεύει ο εαυτός σου. Το "γραμμάτιο" της αγάπης που θέλεις να μοιραστείς πρόσεχε μην το ξοδέψεις άσκοπα.
Δε μιλάω για το φαινόμενο "πέφτω με τα μούτρα" στον άλλο, και ύστερα όταν ξεφουσκώνει το μπαλόνι ψάχνω να βρω τι φταίει...Άλλη κατάσταση αυτή! Χαίρομαι τους φίλους μου που μέσα σε σχέση παραμένουν οι ίδιοι. Θέλει κότσια, θέλει να ξέρεις λίγο τί θες στη ζωή σου. Τί εννοώ παρέμειναν οι ίδιοι; παλεύουν ή βρήκαν μια ισορροπία. Μαζί αλλά δίχως να καταργείς το πρόσωπο του άλλου. Αυτό δεν είναι σχέση με κρατούμενα, να αφήνεις τον άλλον να κάνει αυτό που τον ευχαριστεί, είναι ελευθερία και η αγάπη έχει αυτή την ελευθερία του σεβασμού.
Να γίνω πιο σαφής...Ο χώρος του καθενός θεωρώ πως παραμένει, αν εμένα μου αρέσει να τρέχω θα πηγαίνω να τρέχω και αφού σε γνωρίσω, δεν θα το κόψω για να κάθομαι να σε φιλάω τρεις ώρες σε μια καφετέρια. Και εσένα άμα σ αρέσει να ζωγραφίζεις κάτσε και ζωγράφισε. Έρχεσαι μαζί μου να τρέξουμε, κάθομαι μαζί σου να ζωγραφίσω εάν πάντα θέλουμε. Δεν σε γράφω, δεν με γράφεις, διαγράφουμε μαζί μια πορεία, δίχως να ξεφτίζει η προσωπικότητά μου, αλλά να τρίβεται με τη δική σου για να βγει κάτι καλύτερο. Θέλεις να πάς ταξίδι με τις φίλες σου; Ελεύθερα! Αν καταλάβατε μιλάω για την δέσμευση που απαιτεί μια σχέση για να προχωρήσει αλλά είμαι κάθετα κατα της εξάρτησης που γίνεται αρρώστια και σε πνίγει! έτσι ανακαλύπτεις πιο ομαλά τον άλλον.
Να επανέλθω στα αρχικά...φοβόμαστε, δεν εντέχουμε να μένουμε μόνοι μας. Χρειάζεται όμως και η εργασία στον εαυτό μας πρώτα. Τόσες ευκαιρίες κάθε μέρα...να γνωρίσεις κόσμο να κάνεις να ράνεις. Δεν καταλαβαίνω γιατί εγκλωβιζόμαστε και βασανιζόμαστε μόνοι μας! Δεν κάνουμε υπερβάσεις και τα θέλουμε και όλα στο πιάτο, ναι αλλά εκει έξω υπάρχει αυτό που λέγεται ζωή και έχει τα πάντα. Καλές και άσχημες στιγμές...Εστιάζει το μυαλουδάκι μας σε εκείνο το σημείο και δεν βλέπει τίποτε άλλο, δεν υπάρχει ζωή μετά...ΛΑΘΟΣ, ΛΑΘΟΣ, ΛΑΘΟΣ!
Όλα αυτά τα γράφω για το λόγο ότι τελευταία συναντώ και μιλάω με ανθρώπους που λόγω έρωτα είναι χάλιαααα! ώπα! περίμενε! χάνεις το τώρα, χάνεις και το μετά επειδή περνά το τώρα, σε μια εσωτερική αδράνεια δίχως λόγο και αιτία ουσιώδη! πονάς; όχι, μια χαρά είσαι σήκω και ζήσε επιτέλους!
κάνω λάθος;;;!!! περιμένω τα σχόλιά σας.
Πέμπτη 12 Νοεμβρίου 2009
Σας ενδιαφέρει τί θα πει ο κόσμος;;;
Η γνώμη σας;;;
Τετάρτη 11 Νοεμβρίου 2009
Η ομορφιά και η φαντασία να σώσουν το κόσμο!
Δευτέρα 9 Νοεμβρίου 2009
Μεγάλος χαμός...
υ.γ. * μη βιαστείς να χαρακτηρίσεις ανορθόγραφο ή ότιδήποτε άλλο οποιονδήποτε, ήδη έχεις αποτύχει να συναντήσεις αυτόν που μέσα σου μπορεί να υποτιμάς. Ο παράδεισος δεν θέλει βαθμό πτυχίου για να μπεις, όυτε ξενες γλώσσες. Ούτε εγώ τα υποτιμώ, είναι αναγκαία η γνώση πρώτα για τους ορίζοντες του ίδιου του ανθρώπου και ύστερα για τις ανάγκες της εποχής. Αλλά άμα έχεις διαλέξει από εδώ από τώρα να ζεις παράδεισο, τότε δεν κοιτάς από πάνω, αλλά δίπλα, και πολλές φορές από κάτω αφού ο πρώτος έστω πάντων δούλος, έσχατος, διάκονος. Αν δεν μπορείς να μάθεις στον άλλο κάτι, τουλάχιστον μη μιλάς κιόλας για τα "λάθη" του έστω κι αν είναι ορθογραφικά...από τα δικά σου τραγικά λάθη μπορεί να είναι καλύτερα...
ΚΑΛΗ ΕΒΔΟΜΑΔΑ...ΚΑΙ ΜΗ ΞΕΧΝΑΣ,
ΤΟ ΤΑΞΙΔΙ ΕΧΕΙ ΣΗΜΑΣΙΑ!
Δευτέρα 2 Νοεμβρίου 2009
Δόξα να λεςςς
Το στάχυ για να χει στη ράχη πολύ καρπό
λυγάει στη γη και λέει σ' αγαπώ
Δρεπάνι το φτάνει και χάνει τη μάνα του
Αμάν ζωή, ψωμί μου ζεστό
Ό,τι προκόβει το κόβει
γιατί κλαίς
ταίζονται φόβοι
Δόξα να λες
Δόξα να λες
Στον κόσμο άλλος σπέρνει
κι άλλος θέρισε
το χώμα μισθό δεν παίρνει
ποιον φοβέρισε;
Σαν πιει νερό
σκάει χλωρό
Στ' αμπέλι στον τρύγο θα φύγω σου το 'γραψα
το κλήμα εδώ,πασχίζει λοξά
Σταφύλι κι οι φίλοι καθένας στη ζάλη του
Αμάν κρασί χαλάλι του
Χρώμα του μούστου
του γούστου να βρω τι
μια νύχτα τ' Αυγούστου
στο 'γραψα εκεί
Πως ό,τι προκόβει ξεκόβει
γιατί κλαις
κι αν βρήκε Ηρώδη
Δόξα να λες
Δόξα να λες
Στον κόσμο άλλος σπέρνει
κι άλλος θέρισε
το χώμα μισθό δεν παίρνει
ποιον φοβέρισε;
Σαν πιει νερό
σκάει χλωρό
Αλ.Πρωτοψάλτη
η καρδιά δεν έχει καμία σχέση με τη τσέπη...
ΓΙΟΣ: «Μπαμπά, μπορώ να σε ρωτήσω κάτι;»
DAD: «Ναι βεβαίως , τι είναι;»
ΓΙΟΣ: «Μπαμπάς, πόσα παίρνεις στη μια ώρα;»
DAD: «Αυτό δεν είναι δική σου δουλειά. Γιατί ρωτάς ένα τέτοιο πράγμα;» ρώτησε θυμωμένα.
ΓΙΟΣ: «Θέλω ακριβώς να ξέρω. Παρακαλώ πες μου, πόσα παίρνεις στη μια ώρα;»
DAD: «Εάν πρέπει να ξέρεις παίρνω $50 την ώρα.»
ΓΙΟΣ: «Ωχ, απάντησε το παιδί, με το κεφάλι του κάτω.
ΓΙΟΣ: «Μπαμπά σε παρακαλώ μπορείς να μου δανείσεις $25;»
Ο πατέρας εξαγριωμένος, «εάν ο μόνος λόγος που εσύ ρώτησες είναι, ώστε να δανειστείς κάποια χρήματα για να αγοράσεις ένα ανόητο παιχνίδι ή κάποιες άλλες αηδίες, τότε να πας κατ' ευθείαν στο δωμάτιό σου και στο κρεβάτι σου. Σκέψου γιατί είσαι τόσο εγωιστής. Δεν εργάζομαι σκληρά καθημερινά για τέτοιες παιδαριώδεις επιπολαιότητες.»
Tο μικρό παιδί πήγε ήσυχα στο δωμάτιό του και έκλεισε την πόρτα.
Ο μπαμπάς κάθισε σκεπτόμενος την ερώτηση του παιδιού και νευρίαζε περισσότερο. Πώς τόλμησε να υποβάλλει τέτοια ερώτηση για να πάρει μόνο κάποια χρήματα;
Μετά από μια περίπου ώρα, ο μπαμπάς είχε ηρεμήσει και είχε αρχίσει να σκέφτεται:
Ίσως είναι κάτι που πρέπει πραγματικά να αγοράσει ο μικρός με τα $25.00 και δεν ζητάει χρήματα πολύ συχνά. Πήγε στην πόρτα του δωματίου του παιδιού και άνοιξε την πόρτα.
«Κοιμάσαι γιε μου;» Ρώτησε.
«Δεν κοιμάμαι » απάντησε το αγόρι.
«Σκεφτόμουν ,ότι ίσως ήμουν πάρα πολύ σκληρός μαζί σου νωρίτερα» είπε ο μπαμπάς .«Ήταν μια μεγάλη ημέρα και έβγαλα την κούραση μου σε σένα. Εδώ είναι τα $25 που μου ζήτησες .»
Το παιδί έτρεξε κατ' ευθείαν επάνω του χαμογελώντας . «Σε ευχαριστώ μπαμπά!» φώναξε. Κατόπιν, πάει στο μαξιλάρι του και βγάζει από κάτω κάποια τσαλακωμένα χρήματα.
Ο πατέρας μόλις βλέπει ότι το παιδί έχει ήδη κάποια χρήματα, αρχίζει να νευριάζει.
Το μικρό παιδί αρχίζει να μετράει σιγά τα χρήματά του, και κοιτάζει τον μπαμπά του.
«Γιατί θέλεις περισσότερα χρήματα εφόσον έχεις ήδη μερικά;» ο πατέρας του γκρινιάζει .
«Επειδή δεν είχα αρκετά, αλλά τώρα έχω,» το μικρό παιδί απάντησε.
«Μπαμπά, έχω $50 τώρα. Μπορώ να αγοράσω μια ώρα του χρόνου σου;
Σε παρακαλώ έλα νωρίς αύριο σπίτι . Θα ήθελα πολύ να φάμε μαζί.»
Ο πατέρας συντρίφθηκε. Αγκάλιασε τον μικρό γιο του και ικέτευσε για τη συγχώρεσή του. Είναι ακριβώς μια σύντομη υπενθύμιση σε όλους όσους εργάζονται τόσο σκληρά στη ζωή. Δεν πρέπει να αφήσουμε το χρόνο να περνάει από τα χέρια μας χωρίς να περνάμε χρόνο με εκείνους που πραγματικά σημαίνουν κάτι για εμάς , εκείνους που είναι κοντά στις καρδιές μας. Θυμηθείτε να μοιραστείτε εκείνη την αξία $50 του χρόνου σας όχι απλά με κάποιους που αγαπάτε, αλλά με τα πλάσματα, με τα πρόσωπα που αγαπάτε!
Κυριακή 25 Οκτωβρίου 2009
το θέμα είναι πως...
Πέμπτη 22 Οκτωβρίου 2009
Αποτύχαμε!
Πρέπει να είμαστε έτοιμοι για το απρόβλεπτο. Πολύ απλά αυτό το απρόβλεπτο είναι στοιχείο της ανθρώπινης φύσης. Ο χρόνος μόνο μπορεί να φανερώσει τί κουβαλά ο καθένας μας μέσα του. Γι' αυτό μη μένεις έκπληκτος, όλα να τα περιμένεις από τον εαυτό σου πρώτα και έπειτα από το συνάνθρωπο.
Παρασκευή 16 Οκτωβρίου 2009
Πέμπτη 15 Οκτωβρίου 2009
Τα φώτα της πόλης (City Lights) 1930,CHARLIE CHAPLIN
Αριστουργηματική ταινία μία απ' τις καλύτερες όλων των εποχών. Απ' την πρώτη μέχρι την τελευταία σκηνή φαίνεται ανάγλυφα η μεγαλοφυία του Chaplin. Ο περιπλανώμενος ζητιάνος γίνεται ιερουργός της αγάπης στην απεγνωσμένη του προσπάθεια να βοηθήσει μια τυφλή κοπέλα.
Η ταινία ξεκινάει με τα αποκαλυπτήρια ενός αγάλματος. Οι αρχές της πόλης είναι μαζεμένες, έτοιμες για την τελετή, την ώρα που ο ρακένδυτος ιππότης έχει βρει καταφύγιο κάτω από το πανί που θα αποκαλύψει το άγαλμα. Όλη η συμβατική "υφολογία" των τελετών και το ψέμα της υποκριτικής πολιτείας, η οποία έχει την επίφαση της αγάπης απέναντι στον βασανισμένο πολίτη, αποκαλύπτεται εδώ.
Η καλοσύνη του ζητιάνου και η αγάπη του είναι ανώτερη απ' όλους τους συμβατικούς θεσμούς και νόμους. Η τελετή ξεμπροστιάζεται με πάναγνη χαρωπότητα, ο ζητιάνος είναι πια ο άρχοντας της πριγκιπικής αγάπης.
Ο Θεός του δίνει την ανταπόδοση. Επιχειρώντας να ξεφύγει απ' τους αστυνομικούς περνάει μέσα απ' αυτοκίνητα, και πολλές φορές μπαίνοντας απ' τη μια και βγαίνοντας απ' την άλλη πόρτα.
Η τυφλότητα της κοπέλας συμβολίζει εκείνο τον πνευματικό κόσμο που δεν βλέπει την εξωτερικότητα, δεν μπορεί να διακρίνει τα ρακένδυτα ρούχα και τα τρύπια παπούτσια, αλλά μόνο την εσωτερική αγιοπνευματικότητα των ενσαρκώσεων της αγάπης. Μη βλέποντας "βλέπει" την αγάπη, δεν θεάται ποτέ με την εικόνα του εξωτερικού, αλλά πνευματικά. Στην ψυχή της θεωρεί τον φτωχό "αλήτη" "όντως" ως πλούσιο, γιατί στην καρδιά της είναι όντως ο πρίγκιπας του Θεού.
έπειτα από ξεκαρδιστικές και συγκινητικές ταυτόχρονα σκηνές ...η κοπέλλα ξέρει στο τέλος ποιά είναι η αγάπη της.
- "Τώρα πια μπορείς να δεις;" ρωτάει εκείνος με σιωπηλή συγκίνηση την κοπέλα.
- " Ναι, τώρα μπορώ να δω!" απαντά εκείνη.
Η φράση είναι για μια ακόμη φορά συμβολική. "Μπορώ να δω" δεν σημαίνει απλά "βλέπω" ή "δεν είμαι τυφλή πια", αλλά σημαίνει ότι τώρα πια μπορώ να δω και να αναγνωρίσω πού βρίσκεται η πραγματική καλοσύνη της αγάπης!
O CHARLIE CHAPLIN πλάθει μια ιερουργία της αγάπης. Δεν χρειάζεται αισθητικούς τρόπους, φορμαλιστικές θεωρείες, πολύπλοκο μοντάζ. Όλα ξεκινούν απ' την κεντρική ιδέα, όλα βασίζονται στη θαυματουργία της αγάπης του μοναχικού ρακένδυτου, στην οποία ακούει ο κόσμος. Είναι ένας ελεύθερος άνθρωπος. Η μεγάλη ελευθερία που υπάρχει στον τύπο του, η απομάκρυνσή του από την κάλπικη κοινωνική αναγκαιότητα, του επιτρέπει να βλέπει καλλίτερα και να κρίνει πιο δίκαια την κοινωνική ζωή μέσα στην οποία - και ίσως έξω από την οποία - ζει. Γι' αυτό είναι φίλος των φτωχών και των κατατρεγμένων, του αρέσει πάντοτε να σατιρίζει την υπερηφάνεια και τη μεγαλοπρέπεια των πλουσίων.
"Κοινωνία του θεάματος και Ορθόδοξη πνευματικότητα" Γαϊτάνης Βασίλειος, εκδ. επτάλοφος
πάρτε μια μικρή γεύση...
ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ Η ΤΑΙΝΙΑ ΕΙΝΑΙ ΑΡΙΣΤΟΥΡΓΗΜΑ, ΑΡΚΕΙ ΝΑ ΞΕΡΕΙΣ ΝΑ ΤΗΝ ΕΡΜΗΝΕΥΕΙΣ ΣΩΣΤΑ...
Ο Παλιάτσος και η Άνιμα
"Ο καταθλιπτικός αδρανεί διότι δεν βρίσκει κίνητρο να δράσει. Και δεν βρίσκει κίνητρο γιατί έχει χάσει την ελπίδα. Κι όποιος δεν έχει ελπίδα, χάνει την ευχαρίστηση. Δεν έχει λόγο να ξεκινήσει τίποτα μια και δεν έχει κανένα τέρμα να ονειρεύεται, κανένα σταθμό να τον σαγηνεύει. Γι' αυτό είναι μάταιη η μακροχρόνια χρήση αντικαταθλιπτικών φαρμάκων. Η θεραπεία είναι αλλού... Είναι αναγκαία η εσωτερική ανακαίνιση που θα τον ωθήσει να χρησιμοποιήσει το νου, την καρδιά, την όλη προσωπικότητά του. Η μεταμόρφωση που θα τον κάνει να δει τον κόσμο, και τον εαυτό του μέσα στον κόσμο, αλλιώς. Η κατάθλιψη έχει να κάνει με τη στάση ζωής, με την προσωπική φιλοσοφία γύρω από το "υπάρχω". Κάθε ψυχή στο βυθό της διψάει για την αλήθεια. Πρώτα για την αλήθεια τη δική της και ύστερα για την Αλήθεια. Ο Αριστοτέλης έλεγε: "Πίσω από κάθε πόνο σου κρύβεται ένα λάθος σου". Και ο γερο Παΐσιος χαριτωμένα: "Έχεις λύπη; Ο Χριστός σου λείπει". Αν το καλοσκεφτούμε δεν απέχουν πολύ αυτές οι δύο διαπιστώσεις. Για το χριστιανισμό λάθος είναι η αστοχία, η αμαρτία. Και ετυμολογικά αμαρτία σημαίνει αποχωρισμός. Το να αποκόβεσαι και να βρίσκεσαι μακριά από την Αιτία σου, από τον Λόγο σου. Να περνάς δηλαδή στην γκρίζα περιοχή μιας εξορίας που την βιώνεις σαν ερημιά, σαν μόνωση, σαν μοναξιά γεμάτη λύπη και τρόμο".
O Παλιάτσος και η Άνιμα, Μάρω Βαμβουνάκη
εκδ. Ψυχογιός
Τρίτη 13 Οκτωβρίου 2009
Ταξιδιώτης
Ώσπου να στρέψεις το βλέμμα
για να δεις την αλήθεια εκείνη έχει χαθεί...
Ξεφτισμένη η μπογιά μας στην κουπαστή της ζωής.
Σαπιοκάραβα πλέουμε για να βρούμε τις φιλοδοξίες μας.
Πειρατικά μας πλευρίζουν
κι εμείς παραδινόμαστε
στο πλιάτσικο της ψυχής μας.
Μας χωρίζουν τα «γιατί» και τα «πρέπει»...
Αφουγκράσου την σιωπή μου.
Ταξιδιώτης στο μελτέμι του Αυγούστου
κι ο ειρμός κύμα που σπάει την γαλήνη.
Σπάει η γαλήνη του πελάγου του μυαλού μου.
Ένα κύμα ο άνθρωπος.
Γεννιέται, ταξιδεύει, αγωνίζεται.
Παλεύει για να ζήσει βρε αδερφέ!
Όμως ασπρίζουν τα μαλλιά του
και σβήνει δίνοντας την σκυτάλη στον επόμενο.
Κάθε άνθρωπος και μια στιγμή στο απέραντο γαλάζιο του χρόνου.
[Δεκάπιος, Αθήνα 2005]
περιοδικό Παρεμβολή,τ75
Κυριακή 11 Οκτωβρίου 2009
πως να εκκλησιάζεσαι!
Φαίνεσθαι: Στην Κυριακάτικη Θεία Λειτουργία να ντύνεσαι με κυριλέ-φαρισέ ρούχα για να ανεβάζεις το image σου.
Δωδεκάτη: Τηλεφώνησε το προηγούμενο απόγευμα στο Ναό και ρώτησε - «Τι ώρα βγαίνετε»; Αν πάς πέντε λεπτά πριν από το τέλος θα γλιτώσεις το λούκι της Ακολουθίας χωρίς να νιώθεις ενοχές που δεν εκκλησιάστηκες.
Δίλεπτο: Όταν ρίχνεις τα χρήματα στο παγκάρι νιώσε ελεήμων. Αν ο επίτροπος που βρίσκεται πίσω από το παγκάρι σε κοιτάζει, νιώσε ντροπή και ρίξε κάτι περισσότερο για να μην φανείς φτωχός στα μάτια του. Αν κάνει πως δεν σε προσέχει, ρίξε ένα βαρύ κέρμα για να ακούσει πλούσιο θόρυβο. Αν νιώθεις ένοχος-η για κάτι κακό που έκανες ρίξε ένα ευρώ παραπάνω για εξιλέωση.
Δεκακέρι: Άναψε πολλά κεριά για να ελεηθείς περισσότερο εσύ και οι συγγενείς σου.
Αξιολόγηση: Παρατήρησε προσεκτικά τους πιστούς γύρω σου χωρίς να σε πάρουν χαμπάρι. Αν είσαι άντρας και δεις μια κομψή κοπέλα προκλητικά ντυμένη αφού την κοιτάξεις με λαγνεία, κρίνε μέσα σου το παρουσιαστικό της, αναλογιζόμενος: «πως δεν ντρέπεται να κυκλοφορεί έτσι μέσα στο Ναό!». Αν είσαι γυναίκα αφού ζηλέψεις έλεγξέ την με μια βλοσυρή ματιά για να βγάλεις το άχτι σου. Μετά αντί να παραδεχτείς ότι έπεσες σε κατάκριση αναλογίσου: «σα δε ντρέπεται» και νιώσε πιο ευσεβής από αυτήν.
Κοσμικίλα: Φόρεσε ένα άρωμα πιο δυνατό από το θυμίαμα ώστε να πλημμυρίζει με κατάνυξη όσους είχαν την τύχει να σταθούν πλάι σου.
Μουρμούρα: Να επαναλαμβάνεις κοντά στο αυτί του μπροστινού σου όσα ακούς. Αυτό θα σε βοηθήσει να συμμετέχεις ενεργά στην Ακολουθία. Να μουρμουράς σε διαφορετικό τόνο από τους ψάλτες για να του προσφέρεις πολυφωνικό άκουσμα.
Δικαίωμα: Πίστεψε ότι με το να εκκλησιάζεσαι εξευμενίζεις το Θεό και τον υποχρεώνεις να σε προστατεύει και να συμπαραστέκεται στις δυσκολίες σου.
Θεαθήναι: Αν κάνεις κάποια δωρεά απαίτησε να αναγραφεί το όνομά σου στο αντικείμενο που δώρισες με μεγάλα γράμματα. Αν πρόκειται για εικόνα φρόντισε το όνομά σου να ξεπερνάει σε μέγεθος το όνομα του αγιογράφου αλλά και του αγίου που εικονίζεται. Αφού την πλήρωσες καλό να μείνειι αιωνία η μνήμη σου.
Καρέκλες: Αν δωρίσεις κάποιο κάθισμα απαίτησε να σκαλιστεί το όνομά σου με μεγάλα γράμματα ώστε όλοι να ξέρουν πόσο αναπαυτική είναι η γενναιοδωρία σου. Δεν χρειάζεται να κάθεσαι εσύ στη δική σου καρέκλα για να μη σε παρεξηγήσουν αλλά όποτε πηγαίνεις στο Ναό να περνάς από κοντά για να διαβάζεις το όνομά σου και να καμαρώνεις. Αν το όνομα του δωρητή ανήκει σε κάποιον κεκοιμημένο της φαμίλιας σου … νιώσε περήφανος για το σόι σου.
Μπλα-Μπλα: Αν συναντήσεις τυχαία κάποιον φίλο ή γνωστό πιάσε την κουβέντα και μην σταματήσεις πριν τελειώσει η Ακολουθία. Η κουβεντούλα στο Ναό ευαρεστεί το Θεό και αναπαύει τους γύρω σου.
Νταβαντούρι: Φρόντισε να εκκλησιάζεσαι μόνο σε κεντρικούς Ναούς τις μεγάλες εορτές ώστε να ενοχλείσαι από τον θόρυβο και την υποκρισία.
Παιδιά: Αν ντρέπεσαι να ξαμολήσεις τα παιδιά σου ανεξέλεγκτα μέσα στο Ναό να παίζουν και να φωνάζουν, ανάγκασέ τα να στέκονται ακίνητα δίπλα σου με ευλάβεια. Αν νιώσουν από νωρίς την καταπίεση όταν μεγαλώσουν θα γίνουν οπωσδήποτε υποταγμένοι, καθωσπρεπικοί ρομπότ-χριστιανοί ή αντιδραστικοί και περιθωριακοί αρνησίθεοι.
Σπάσιμο νεύρων: Αν σχηματίζεται ουρά για το προσκύνημα κάποιων ιερών λειψάνων ή θαυματουργής εικόνας πήγαινε να στηθείς και εσύ εκεί. Αν αγανακτήσεις από το συνωστισμό στο Ναό κράτησε την ψυχραιμία σου. Ξέσπασε αργότερα τα νεύρα σου στην οικογένειά σου.
Ταχύτητα: Όταν έλθει η ώρα να μεταλάβεις παραμέρισε τους άλλους για να κοινωνήσεις πρώτος.
Μόνωση: Αν καθίσει κάποιος δίπλα σου, μην γυρίσεις να τον κοιτάξεις, μην του χαμογελάσεις και μην του πεις καλημέρα. Τράβηξε λίγο την καρέκλα σου παραπέρα και στρέψε τα μάτια σου αλλού για να καταλάβει ότι ενοχλήθηκες.
Κατάληψη: Επειδή κουράζεσαι εύκολα, αν πετύχεις άδειο κάθισμα, πρόλαβε να καθίσεις και κράτησέ το μέχρι το τέλος για πάρτι σου. Αν τα άδεια καθίσματα είναι δύο «πιάσε» το άλλο με το μπουφάν σου για να βάλεις εκεί ένα "πλησίον" της αρεσκείας σου.
Καφενείο: Λίγο πριν τελειώσει η Ακολουθία φύγε ψύχραιμα από το Ναό μη τυχόν και γνωρίσεις κάποιον από την ενορία σου. Αν έχεις δει κάποιο γνωστό σου, περίμενε μέχρι το «δι ευχών» και μετά πλησίασε και πες του με δυνατή φωνή όσα θα του έλεγες αν τον συναντούσες στη Λαϊκή ή στο καφενείο.
Τρίτη 6 Οκτωβρίου 2009
Ενας γέρος
Στου καφενείου του βοερού το μέσα μέρος
σκυμένος στο τραπέζι κάθετ' ένας γέρος·
με μιαν εφημερίδα εμπρός του, χωρίς συντροφιά.
Και μες στων άθλιων γηρατειών την καταφρόνεια
σκέπτεται πόσο λίγο χάρηκε τα χρόνια
που είχε και δύναμι, και λόγο, κ' εμορφιά.
Ξέρει που γέρασε πολύ· το νοιώθει, το κυττάζει.
Κ' εν τούτοις ο καιρός που ήταν νέος μοιάζει
σαν χθές. Τι διάστημα μικρό, τι διάστημα μικρό.
Και συλλογιέται η Φρόνησις πώς τον εγέλα·
και πώς την εμπιστεύονταν πάντα - τι τρέλλα! -
την ψεύτρα που έλεγε· «Αύριο. Εχεις πολύν καιρό.»
Θυμάται ορμές που βάσταγε· και πόση
χαρά θυσίαζε. Την άμυαλή του γνώσι
κάθ' ευκαιρία χαμένη τώρα την εμπαίζει.
ο γέρος εζαλίσθηκε. Κι αποκοιμάται
στου καφενείου ακουμπισμένος το τραπέζι.
Κωνσταντίνος Π. Καβάφης
Ποτέ δεν είναι αργά...ζήσε το τώρα έντονα.
Αληθινά. Ξεχωριστά. Ιδιαίτερα. Δεν υπάρχει αύριο.
Μόνο τώρα...
φωτογραφίες - μνήμες
η μουσική ξυπνά αισθήματα...
Κοιτάζω τα πρόσωπα που μου χαμογελούν πάνω στ' άψυχο χαρτί...
Αγαπήθηκαν...μας σημάδεψαν. Στη μνήμη χαράζονται στιγμές...
Ηχεί το γέλιο τους στα αυτιά μου...ένα γέλιο που δεν ήταν φάλτσο!
ένα γέλιο που το ζούσαν, το γλεντούσαν...
διάλογοι δυνατοί, σκηνές αυθεντικές...δεν τις έχω σε φωτογραφίες!
Γιατί ισχύει πως πολλές φορές αυτό που ζεις στ' αλήθεια το ζεις τόσο έντονα,
σε πληρότητα, δεν το φωτογραφίζεις...αλλά το αποθηκεύεις στη ψυχή σου...
και γίνεται δύναμη.
Το μέλλον άφαντο...ο ορίζοντας θολός! τί μας περιμένει; τα βήματά μας πάνε κάπου, αλλάζουν τα σχέδια,η πορεία, τα σύνορα της καρδιάς μας δεν είναι τα ίδια...
ελεύθεροι στις επιλογές και τις αποφάσεις μας (;!)
παίζω με την ιδέα πως ίσως να 'χω ως τότε φύγει,
ίσως να 'χω τραβήξει πια για τη θάλασσα.
Ίσως ο άνεμος στ' αλμυρά πανιά μου να σβήνει τις εικόνες του τότε.
Τέτοιες μέρες έρχεται η θάλασσα στα πόδια μου και συρίσσει από τα βαθειά...
"δεν είσαι εσύ για τη στεριά..." σα να μου λέει " έλα σ' εμένα"
Δευτέρα 5 Οκτωβρίου 2009
Ποτέ δεν ξέρεις...
«Ένας άνδρας ζούσε με τον γιο του και το πολυτιμότερο αγαθό τους, ένα άλογο. Μια μέρα το άλογο εξαφανίστηκε. Όταν οι συγχωριανοί πήγαν να τον παρηγορήσουν, εκείνος τους ρώτησε πώς ήξεραν ότι αυτό που συνέβη ήταν κακοτυχία. Μετά κάμποσο καιρό το άλογο επέστρεψε μαζί με ένα κοπάδι άγρια άλογα. Ο άνδρας είχε γίνει ξαφνικά πλούσιος. Ήρθαν ξανά οι συγχωριανοί και αυτήν τη φορά τον συνεχάρησαν για την καλή του τύχη. Εκείνος τους απάντησε ξανά με μια ερώτηση: «Πώς ξέρετε ότι πρόκειται για καλοτυχία;» Όταν ο γιος του άρχισε να καβαλάει τα άλογα, ένα από αυτά τον πέταξε κάτω και έσπασε το πόδι του. Το πόδι θεραπεύτηκε αλλά το οστό έδεσε στραβά και ο γιος έμεινε κουτσός. Ξανά οι χωρικοί επισκέφθηκαν τον άνδρα για να τον παρηγορήσουν για το κακό που βρήκε την οικογένειά του, και ο άνδρας τούς ρώτησε πώς ήξεραν ότι αυτό που συνέβη ήταν κακό. Όταν ξέσπασε πόλεμος στη χώρα και όλοι οι νέοι πήγαν στο μέτωπο, ο κουτσός γιος δεν εκλήθη για στρατιώτης και έμεινε στο σπίτι του ασφαλής».
Τα συμπεράσματα δικά σας.