ΚΑΛΑΝΤΑ 2009

Όχι οτι πέρυσι δεν περάσαμε καλά!

Όχι οτι δεν τραγουδήσαμε 

με την καρδιά μας!

Όχι οτι δεν δώσαμε και πήραμε χαρά 

και ανθρωπιά!

Όχι οτι δεν νιώσαμε τη χαρά των Χριστουγέννων μέσα στην ψυχή μας…

…αλλά φέτος θα είναι το κάτι άλλο!

Όμως πρέπει να οργανωθούμε…

δε συμφωνείτε;

Οπότε ελάτε να συναντηθούμε για όργανα, τραγούδια, διαδρομές, κεράσματα, καραβάκι, φαναράκια…

Πείτε σε φίλους, εχθρούς, ξένους και ξενάκια, γνωστούς και άγνωστους…το πανηγύρι μας δεν αργεί!

…ε και εδώ είμαστε για ό,τι χρειαστείτε!

Για όσους δεν γνωρίζουν...θα πάμε μια μεγάλη παρέα νέων σε δρόμους της Αθήνας με βιολιά και με νταούλια να τραγουδήσουμε τα κάλαντα! 

ΚΑΛΗ ΕΒΔΟΜΑΔΑΑΑΑΑΑ!!!

με διάφορα γεγονότα...

...και περιστατικά καταλαβαίνω και συνειδητοποιώ ενδόμυχα αλήθειες που ισχύουν και δύσκολα μπορώ να περιγράψω. Μέρα με τη μέρα μυρίζει πως αυτός ο κόσμος γερνάει και οι ενέσεις απλά επιβραδύνουν  την άνιά του...χυμένοι στην ασάφεια του πουθενά, μας νοιάζουν μόνο τα λεφτά. Είναι αυτά που καθορίζουν τη ζωή μας. Βλέπουμε τον άλλον δίχως να μπορούμε να εισέλθουμε στο πρόβλημά του . Και καλά κάνουμε γιατί δεν είμαστε ειδήμονες. Ένας αιώνας ψυχοθεραπείας και ενώ έχουμε φάρμακα είμαστε άρρωστοι στο μυαλό και στο σώμα. Χρειάζεται να βλέπει κανείς κάθε άνθρωπο εξατομικευμένα ως πρόσωπο για να μπορεί να τον βοηθήσει. Η ζωή είναι ωραία! μα ο φόβος μας δημιουργεί ταραχή. Το ρούχο το χιλιοφορεμένο της μικρότητας, της χαζομάρας και της ιδιοτέλειας δεν το αλλάζουμε με τίποτα! εκεί καρφωμένοι στις αποτυχίες μας...υποταγμένοι στο ανικανοποίητο, σ' αυτό που μας μαραίνει. Σ' εκείνο ακριβώς που μας πάει ψηλότερα για να μας ρίξει πιο δυνατά αυτή τη φορά κάτω και να σπάσουμε τα μούτρα μας. Η λύπηση και η ψευτοσυμπόνοια είναι τα πιο εύκολα για να ξαναγλιστρήσουμε στην υπόθεση αυτή. Μακάριοι αυτοί που κοιτούν τους ουρανούς, που έχουν το βλέμμα ψηλά, λίγο πιο πάνω από τ' αστέρια σε μια αγκαλιά που δεν μετρά τα φράγκα, ούτε τις πράξεις, ούτε τις αρετές, ούτε τα κουστούμια και τις γραβάτες, ούτε τα πτυχία, ούτε τα επίθετα, ούτε τα μαλλιά και τα μάτια, αλλά την καρδιά, την διάθεση, την ταπείνωση. Σου αρκεί η χαρά που σου δίνεται και ευχαριστείς που μπορείς να ευχαριστήσεις, που μπορείς να χαμογελάσεις και να δώσεις ένα λόγο, μια αγκαλιά και ένα φιλί σ' αυτό το χάος. Τότε αγγίζεις και συναντάς μια μυστική θεραπεία. Να σχετίζεσαι και να ανασαίνεις από μια επι-κοινωνία ουσιαστική, που είναι ικανή να μεταμορφώνει, να αναπτύσσει, να θέτει σε τροχιά αέναης προόδου την ύπαρξη, δίχως σκέψεις, δίχως εξηγήσεις, δίχως αλγορυθμικές μετρήσεις, αλλά με θέληση, με τόλμη μπροστά στο άγνωστο, με εμπιστοσύνη. Η ζωή περνά σαν παραμύθι... και έζησαν αυτοί καλά και εμείς καλύτερα...

Κομπλεξάρες όλου του κόσμου...

Μετά από χρόνια, όταν ξαναβλέπουμε τον ασυμπλεγμάτιστο και τον επιτυχημενάκια, με κατάπληξη διαπιστώνουμε ότι στο πλάι του –αόρατες– κάθονται οι θεές της θλίψης και της μεταμέλειας. Τι απέγιναν τα λάβαρα και οι νίκες; Απλώς ήταν αέρας φρέσκος.

 

ΑΠΟ ΤΟΝ ΚΩΣΤΗ ΠΑΠΑΓΙΩΡΓΗ

Πολλοί είναι οι τρόποι για να οξύνει κανείς την ανθρωπογνωσία του μέσα στον νεοελληνικό βίο, αλλά η μελέτη της λέξης «κομπλεξικός» κρατάει τα σκήπτρα. Από τη μαθητική ηλικία κιόλας, η χρήση του όρου ισοδυναμεί με επίδειξη ταυτότητας. «Ρε μαλάκα, μιλάμε για κομπλεξάρα, ούτε νερό δεν μπορεί να πιει!» Η κατηγοριοποίηση είναι προφανής. Από τη μια οι ξεσκολισμένοι, αυτοί που δεν κωλώνουν, δε μασάνε, δεν τους τη βγαίνει κανένας, και από την άλλη οι αδικογεννημένοι, οι σκουντούφληδες και μουντζωμένοι. Ο ασυμπλεγμάτιστος είναι «μορφή, όλα τα σφάζει / όλα τα μαχαιρώνει· σε αγοράζει στο πιτς φιτίλι, γεννήθηκε τετραπέρατος· αντίθετα, ο έρμος ο κομπλεξικός πάει τοίχο τοίχο, αν κερδίσει ποτέ κερδίζει μόνο στο λήγοντα, στην πρόσθεση ξεχνάει το μηδέν, τέλος πάντων μαζεύει τα καρφοπέταλα των άλλων.

Διόλου περίεργο ότι η λέξη στα καθ' ημάς απέβη σταθερό νόμισμα τις τελευταίες δεκαετίες, που ο τόπος γνώρισε μια προφανή αλλαγή ταχύτητας. Η κοινωνία άνοιξε, κατά το κοινώς λεγόμενο, νέα κίνητρα και νέες ελευθερίες κυκλοφόρησαν, οπότε ο παραδοσιακός ανοιχτομάτης οπλίστηκε με μοντέρνο ρητορικό οπλισμό. Αν δεν δηλώσω μόνος μου την υπεροχή και τη διαφορά, ποιος θα τη δηλώσει; Το χάλι του άλλου με μεταμορφώνει αυτομάτως σε προνομιούχο - καιρός λοιπόν να ξαναμοιράσουμε τις θέσεις στην κοινωνική κλίμακα.

Είναι γεγονός ότι το σύμπλεγμα προκαλεί κοινωνικό τρόμο. Δείρε με μπορεί να γιάνω -έλεγαν παλιά- αν με βρίσεις θα πεθάνω. Πράγματι, ο συμπλεγματικός εν ακαρεί -με το άκουσμα της λέξης- υποβιβάζεται στην περιφρονητέα συνομοταξία των κατώτερων. Άρα οι κοινωνικές ανάγκες, εκτός από την παθητική φωνή (κομπλεξάρομαι), δικαιολογημένα πλούτισαν το ρήμα και με ενεργητική εκφορά: κομπλεξάρω.

Η ετυμολογία της λέξης πάντως φθέγγεται διαφορετικά. Αγγλιστί το κόμπλεξ δηλώνει «εναγκαλισμό», complector (λατ.) σημαίνει «περιβάλλω, αγκαλιάζω», ενώ λατινιστί επίσης το -plico υποσημαίνει «πλέκω» και «διπλώνω». Ουσιαστικά αυτό νομίζει ότι ψυχανεμίζεται και η ψυχολογία του δρόμου. Κάτι άσχημο έχει τυλίξει τον κομπλεξικό, εκ γενετής υποφέρει από ένα πλέγμα ανεπάρκειας και αναξιότητας. Αλλά αν ο ψυχισμός δομείται από ένα σύνολο παραστάσεων και αναμνήσεων που δεν του επιτρέπουν να έχει «φυσιολογική» συμπεριφορά, αυτή η εσωτερική παγίδα ενδέχεται να οδηγήσει σε εκρήξεις τρομερής ισχύος.

Ως γνωστόν ο Παπαδιαμάντης -ο πιο σοβαρός άνδρας που έζησε σε αυτό τον τόπο- παρουσίαζε όλα τα συμπτώματα του κομπλεξικού (ντροπαλός, δειλός μέχρι παρεξηγήσεως, άγευστος γυναικών, πένης και με εμφάνιση ζητιάνου - ούτε στην εφημερίδα που εργαζόταν δεν είχε το θάρρος να εισέλθει). Πώς να τον συγκρίνουμε με τα φοβερά ξεφτέρια της εποχής; Εντούτοις αυτός ο σκιαγμένος νησιώτης βρήκε μέσα του λίθους για να χτίσει κάποιο θεμέλιο για το ανερμάτιστο νεοελληνικό αίσθημα. Κόμπο κόμπο, όλη του η χαμένη ζωή μεταβλήθηκε σε έναν ιδρυτικό ψίθυρο· από μόνος του, πεινώντας και διψώντας μέσα στη βαβυλωνιακή Αθήνα, συνέλαβε μια συνταγματική τάξη παρελθόντος, παρόντος και μέλλοντος.

Το αντίθετο παράδειγμα το βρίσκουμε στη ζωή του Αντρέ Μαλρώ. Συγγραφέας μεγάλου αναστήματος, λατρεμένος των γυναικών (από τις οποίες... ζούσε κιόλας), παράτολμος, οιηματίας που δεν δεχόταν μύγα στο σπαθί του, του έλαχε να ζήσει στα ώριμα μια πρωτοφανή μεταστροφή. Όταν γνώρισε τον στρατηγό ντε Γκώλ -αυτός, ο ανθρωπογνώστης- κυριολεκτικά υποτάχθηκε σαν γυναικούλα. Λένε ότι κάθε περηφάνια ασυνειδήτως γυρεύει ένα ξένο κύρος για να υποταχθεί. Και ο Μαλρώ υποτάχθηκε.

Ασφαλώς τα αντίθετα παραδείγματα δε λείπουν. Ο Σικελιανός για παράδειγμα, ο Ίων Δραγούμης, ο Ρένος Αποστολίδης. Πλην όμως δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι στα πνευματικά ζητήματα -όπως είναι τα έργα αλλά και η καθημερινή ζωή- η βαθύτητα ανήκει κατά κανόνα σε παγιδευμένους ψυχισμούς, όχι στην αναπεπταμένη σημαία κάθε αυτοσχέδιου τολμητία. Τα συμπλέγματα μοιάζουν με τις χορδές στο όργανο ή με τις τρύπες του ζουρνά. Όποιος είναι καθαρός αυλός, ίσιο καλάμι, μουσική δεν αποδίδει. Μόνο ό,τι κομπιάζει ευεργετείται.

Όσο για τη βιασύνη που δεν ανέχεται ατολμία και συγκρατημό, αυτή που επεβλήθη πλέον ως ιδεολογία τού «περνάμε καλά», του «δεν κωλώνουμε» και «δεν ψαρώνουμε», τού «είμαστε και οι πρώτοι», έχει κάθε λόγο να απολαμβάνει την υπεροχή της. Μετά από χρόνια, όταν ξαναβλέπουμε τον ασυμπλεγμάτιστο και τον επιτυχημενάκια, με κατάπληξη διαπιστώνουμε ότι στο πλάι του -αόρατες- κάθονται οι θεές της θλίψης και της μεταμέλειας. Τι απέγιναν τα λάβαρα και οι νίκες; Απλώς ήταν αέρας φρέσκος. Μάλιστα, αν του έχει μείνει δράμι μυαλό, αρχίζει να υποψιάζεται ότι την παρτίδα με τη ζωή κανείς δεν την κερδίζει. Το αναπόφευκτο σύμπλεγμα του χαμένου, πέρα από τις ψυχολογίες του ποδαριού, αν γίνει συνείδηση προικίζει τον ψυχισμό του με τις πτυχές που κάποτε περιφρονούσε.

Όταν ακούς επιτυχημενάκια να κρύβεσαι, όταν ακούς διστακτικό άνθρωπο να βγαίνεις.

εφημερίδα lifo 24.05.07

Γεια χαρά μάγκες!

Στίχοι: Δήμας Βασίλης
Μουσική: Δήμας Βασίλης
Ερμηνευτές: Γονίδης Σταμάτης

Σε λυπάμαι
γιατί ποτέ σου δε θα μάθεις ν'αγαπάς
και μες το ψέμα τη ζωή σου θα σκορπάς
σε λυπάμαι

Σε λυπάμαι
γιατί στο τέλος η χαμένη θά'σαι συ
κι αν κάτι αγάπησες κι αυτό θα σε μισεί
σε λυπάμαι

Σε λυπάμαι

Κάποια μέρα σ'αδιέξοδο θα φτάσεις
κι όλα αυτά που δεν εκτίμησες θα χάσεις
θα πονέσεις μα στο πλάι σου δε θά'μαι
σε λυπάμαι,σε λυπάμαι
σε λυπάμαι,σε λυπάμαι

Σε λυπάμαι
γιατί θα τρέχεις απ'τις τύψεις να σωθείς
και στο λαβύρινθο του πόνου θα βρεθείς
σε λυπάμαι

Σε λυπάμαι
γιατί στα δύσκολα θα μείνεις μοναχή
και κάθε λάθος σου θα γίνει ενοχή
σε λυπάμαι

Σε λυπάμαι

Κάποια μέρα σ'αδιέξοδο θα φτάσεις
κι όλα αυτά που δεν εκτίμησες θα χάσεις
θα πονέσεις μα στο πλάι σου δε θά'μαι
σε λυπάμαι,σε λυπάμαι
Σε λυπάμαι,σε λυπάμαι




Στίχοι: Αλκίνοος Ιωαννίδης
Μουσική: Αλκίνοος Ιωαννίδης
Πρώτη εκτέλεση: Αλκίνοος Ιωαννίδης & Ελευθερία Αρβανιτάκη & Διονύσης Σαββόπουλος ( Τερτσέτο )

Δεν έχω τι να τραγουδήσω τι να πω
είναι η φωνή μου ένα σήμα από καπνό
κι έτσι για πάντα λέω το στόμα μου να κλείσω
για τίποτα άλλο πια να μην ξαναμιλήσω
μα πάλι πώς θα ζήσω

Μέσα σε σχολεία μέσα σε πανεπιστήμια
μέσα σε ωδεία σε στρατούς και γυμναστήρια
πέρασα χρόνια άλλος μπήκα κι άλλος βγήκα
κι έχω τη μόρφωση για όπλο και για προίκα
κι ένσημο για το ΙΚΑ

Φεύγει η ζωή τελειώνει σαν σεντόνι φανερώνει
ό,τι αγαπούσα και το άφησα ό,τι μισούσα και το κράτησα
φεύγει η ζωή τελειώνει σαν σεντόνι ξεδιπλώνει
τον εαυτό μου που τον ξέχασα το μέσα κόσμο μου που έχασα
με τέτοια που 'χω ψυχολογία, πώς θα βγω στη συναυλία;

Πάρε τα πάνω σου μικρέ πάρε τα πάνω σου
πάρε μολύβι κι έλα κάθισε στο πιάνο σου
και φτιάξε πάλι την αρχαία συνταγή
μ' ένα τραγούδι να γλυκάνεις την ψυχή
μα άραγε θα μου βγει;

Πρέπει να αδειάσεις το κεφάλι σου απ' τις σκέψεις
μήπως μπορέσεις τελικά να το αντέξεις
αυτά μου είπαν κάποιοι φίλοι χτες το βράδυ
μα εγώ το μόνο που ζητούσα ήταν το χάδι
και μια τους νότα στο σκοτάδι

Φεύγει η ζωή τελειώνει σαν σεντόνι φανερώνει
ό,τι αγαπούσα και το άφησα ό,τι μισούσα και το κράτησα
φεύγει η ζωή τελειώνει σαν σεντόνι ξεδιπλώνει
τον εαυτό μου που τον ξέχασα το μέσα κόσμο μου που έχασα
με τέτοια που 'χω ψυχολογία, πώς θα βγω στη συναυλία;

Θα 'θελα να γράψω όσα η καρδιά μου μου υπαγορεύει, δεν έχω κανένα πρόβλημα να πω αυτά που θέλω, αλλά δεν θα το κάνω διότι έχω την εντύπωση πως θα σπαταληθούν, δεν έχει νόημα. 

Κι αν σιωπώ δεν είναι πως δεν έχω ή δεν μπορώ να πω κάτι αλλά θεωρώ πως δεν θα το αντέξεις και θα σκορπιστεί, θα το σκορπίσεις. 

Πολλές φορές στη ζωή πέφτουμε σε λάθος ανθρώπους, που γίνονται φίλοι μας και ή στραβός είναι ο γιαλός ή στραβά αρμενίζουμε. Πήραμε τη ζωή μας λάθος που λέει το τραγούδι για πολλούς λόγους...Πάντως γίνονται καταστάσεις που δεν φτάνουν ποτέ στα αυτιά μας ή βρισκόμαστε σε ένα παιχνίδι χαλασμένου τηλεφώνου, οπότε οδηγούμαστε σε αποτυχημένα συμπεράσματα, αποφάσεις και επιλογές εξαιτίας των λανθασμένων στοιχείων. Πρόσεχε ποιούς έχεις δίπλα σου, πρόσεχε ποιούς έχεις γύρω σου.

Δεν γνωρίζεις έναν άνθρωπο εύκολα, καθόλου εύκολα, γι αυτό μη λες για κανέναν τίποτα και μην προδικάζεις καταστάσεις... κι αν σε ρωτήσουν η σωστή απάντηση είναι δεν ξέρω!  Δεν ξέρεις τον άλλον, είναι άγνωστος ακόμη κι αν μιλάς καιρό μαζί του. Αυτός είναι και ο λόγος που δεν αποκλείεις κάποιον αν δεν τον ακούσεις πρώτα.

Η ιστορία έχει να δείξει παραδείγματα που, όχι δεν μίλησαν και τα πράγματα πήγαν εντελώς αλλού, δεν μπήκαν στη διαδικασία να τους ακούσουν, δεν έγιναν δεκτικοί να ακούσουν τί έχει να σου πει ο άλλος, φάκελος στο αρχείο! οι εκπλήξεις απορρίφθηκαν αμέσως! που ξέρεις τί θα ακούσεις; κι αν εκεί που περιμένεις ν ακούσεις άλλα ακούσεις παντελώς διαφορετικά;;; 

και έστω αν άκουσαν κάτι, τα συμπεράσματα αστεία και πρόχειρα..."φυλακή"! και μετά από χρόνια...ναι όντως ήταν αθώος. Μη φοβάσαι κανέναν να ακούσεις.Τί φοβάσαι να ακούσεις; τί μπορεί να σου πει; έλεγε ο άγιος ιωάννης ο χρυσόστομος "δεν μπορεί να βλάψει κανείς τον ιωάννη, παρα μόνο ο ιωάννης" φοβερός λόγος! τί μπορεί να σου κάνει ο άλλος;;;

τα περισσότερα είναι στο μυαλό, περνά η ζωή και εμείς σφιγμένοι βασανιζόμαστε με κουταμάρες. Δήθεν προστατεύουμε τον εαυτό μας με άμυνες, εκεί που πρεπει ναι, εκεί που δεν υπάρχει λόγος διότι δεν θα σε βλάψει ο άλλος γιατί;;;το μόνο που καταφέρνουμε είναι να δημιουργούμε στον εαυτό μας προβλήματα. Αυτό είναι κόλαση. 

Έτσι λοιπόν κάποιες καταστάσεις διαμορφώνουν μια πορεία λόγω πολλών παραμέτρων και βασικά επειδή φρενάρουμε την καρδιά μας, άρα είναι καθαρά θέμα επιλογής και όχι θέλημα θεού και βλακείες. Ο θεός ζητά μόνο τη σωτηρία μας, τώρα με ποιο τρόπο και από ποιο δρόμο δεν τον ενδιαφέρει καθόλου, είναι στο χέρι σου!

Αυτά από εμένα. Μην ασχολείστε με τις ζωές των άλλων, δεν έχει κανένα νόημα να κουτσομπολεύεις, αν αγαπάς προσευχήσου αλλιώς κλείσε το στοματάκι σου. Καλές επαναστάσεις. Για να υπάρχεις δεν χρειάζεται να φαίνεσαι. Αντίο!

Σπασμένο καράβι...

Ερωτώ: τί θα γίνει επιτέλους με τους έρωτες; άμα είναι να είσαι τις μισές μέρες του χρόνου μέσα στην κατάθλιψη, στη κλεισούρα, στα μαύρα και άραχνα της ψυχής, άστο καλύτερα! Μα τί κατάντια είναι αυτή;

- Τί κάνεις; χαααααάλια! 
-  τί νέα; άαααααααστα!
σιγά ρεεε! άλλοι είναι ανάπηροι, τυφλοί, κουφοί, κρεβατομένοι...δεν είμαι αυτών των επιχειρημάτων, άλλα όταν έχεις την υγεία σου το ένα το άλλο και για έναν ψευτοέρωτα κλαις τη μοίρα σου τότε μην ερωτεύεσαι, κοινώς κόψτο αν σε χαλάει!

Μεγάλος ο πόνος του έρωτα, του σεβντά, του νταλκά, της...αγάπης! Σύμφωνοι, αλλά αν αυτό σε έλκει προς τα πίσω δεν χρειάζεται να το λύσεις, δεν έχει νόημα, θα σπαταλήσεις χρόνο, ενέργεια. Και ό,τι δεν λύνεται πολύ απλά, όσο κι αν δεν μας αρέσει κόβεται.

Μου λέει μια κοπέλα, έρχονται χριστούγεννα θα είμαι μόνη μου...και κλαίει. Το κατανοώ αλλά υπάρχουν κι άλλα πράγματα κι άλλες χαρές στη ζωή εκτός από το να πάρεις τον άνθρωπό σου από το χέρι και να πας βόλτα και άλλα παρόμοια.

Μη τρελαθούμε! όλοι περνάμε τις φάσεις μας, τις δυσκολίες μας, αλλά όχι πως δεν μπορούμε να ζήσουμε αν δεν έχουμε για κάποιο χρονικό περιθώριο μια σχέση. Αυτό ρίχνει στάχτη στα μάτια γιατί βλέπεις πως και όταν είσαι με κάποιο πρόσωπο ναι μεν καλά είσαι, πλέεις σε πελάγη αλλά όταν σε χαιρετά το πέπλο της εξιδανίκευσης πάλι σε δυσκολεύει ο εαυτός σου. Το "γραμμάτιο" της αγάπης που θέλεις να μοιραστείς πρόσεχε μην το ξοδέψεις άσκοπα.

Δε μιλάω για το φαινόμενο "πέφτω με τα μούτρα" στον άλλο, και ύστερα όταν ξεφουσκώνει το μπαλόνι ψάχνω να βρω τι φταίει...Άλλη κατάσταση αυτή! Χαίρομαι τους φίλους μου που μέσα σε σχέση παραμένουν οι ίδιοι. Θέλει κότσια, θέλει να ξέρεις λίγο τί θες στη ζωή σου.  Τί εννοώ παρέμειναν οι ίδιοι; παλεύουν ή βρήκαν μια ισορροπία. Μαζί αλλά δίχως να καταργείς το πρόσωπο του άλλου. Αυτό δεν είναι σχέση με κρατούμενα, να αφήνεις τον άλλον να κάνει αυτό που τον ευχαριστεί, είναι ελευθερία και η αγάπη έχει αυτή την ελευθερία του σεβασμού.

Να γίνω πιο σαφής...Ο χώρος του καθενός θεωρώ πως παραμένει, αν εμένα μου αρέσει να τρέχω θα πηγαίνω να τρέχω και αφού σε γνωρίσω, δεν θα το κόψω για να κάθομαι να σε φιλάω τρεις ώρες σε μια καφετέρια. Και εσένα άμα σ αρέσει να ζωγραφίζεις κάτσε και ζωγράφισε. Έρχεσαι μαζί μου να τρέξουμε, κάθομαι μαζί σου να ζωγραφίσω εάν πάντα θέλουμε. Δεν σε γράφω, δεν με γράφεις, διαγράφουμε μαζί μια πορεία, δίχως να ξεφτίζει η προσωπικότητά μου, αλλά να τρίβεται με τη δική σου για να βγει κάτι καλύτερο. Θέλεις να πάς ταξίδι με τις φίλες σου; Ελεύθερα! Αν καταλάβατε μιλάω για την δέσμευση που απαιτεί μια σχέση για να προχωρήσει αλλά είμαι κάθετα κατα της εξάρτησης που γίνεται αρρώστια και σε πνίγει! έτσι ανακαλύπτεις πιο ομαλά τον άλλον.

Να επανέλθω στα αρχικά...φοβόμαστε, δεν εντέχουμε να μένουμε μόνοι μας. Χρειάζεται όμως και η εργασία στον εαυτό μας πρώτα. Τόσες ευκαιρίες κάθε μέρα...να γνωρίσεις κόσμο να κάνεις να ράνεις. Δεν καταλαβαίνω γιατί εγκλωβιζόμαστε και βασανιζόμαστε μόνοι μας! Δεν κάνουμε υπερβάσεις και τα θέλουμε και όλα στο πιάτο, ναι αλλά εκει έξω υπάρχει αυτό που λέγεται ζωή και έχει τα πάντα. Καλές και άσχημες στιγμές...Εστιάζει το μυαλουδάκι μας σε εκείνο το σημείο και δεν βλέπει τίποτε άλλο, δεν υπάρχει ζωή μετά...ΛΑΘΟΣ, ΛΑΘΟΣ, ΛΑΘΟΣ!

Όλα αυτά τα γράφω για το λόγο ότι τελευταία συναντώ και μιλάω με ανθρώπους που λόγω έρωτα είναι χάλιαααα! ώπα! περίμενε! χάνεις το τώρα, χάνεις και το μετά επειδή περνά το τώρα, σε μια εσωτερική αδράνεια δίχως λόγο και αιτία ουσιώδη! πονάς; όχι, μια χαρά είσαι σήκω και ζήσε επιτέλους!

κάνω λάθος;;;!!! περιμένω τα σχόλιά σας.

Σας ενδιαφέρει τί θα πει ο κόσμος;;;

Συνυφασμένος ο φόβος αυτός με την ανθρώπινη ύπαρξη. Όλοι κάποια στιγμή βρίσκονται αντιμέτωποι με το τι θα πει ο κόσμος. Ο καθένας για τους δικούς του λόγους και για τα δικά του θέματα. Ενδεχομένως να κατευθύνει πολλές φορές τις επιλογές μας. Για όοοοολα τα ζητήματα του βίου, μας ενδιαφέρει η γνώμη του κόσμου. Η γνώμη η δική μας για τους άλλους, μιας κι εμείς οι ίδιοι ανήκουμε στο κόσμο.

Είναι η κριτική επιτροπή στο show της πορείας μας! Τον έχουμε κάνει απόλυτο κριτή παντού. Αγωνιούμε τι θα πει ο κόσμος, ποτέ τι θα πει ο θεός. Ο δεύτερος είναι παντελώς ανύπαρκτος. Τον βάζουμε στη ζωή μας σαν ομπρέλα μόνο όταν βρέχει. Λέμε πως είναι πανταχού παρών αλλά δεν το θέλουμε παντού. Σας ενδιαφέρει τι θα πει ο κόσμος;

Κάποιος απαντά: "Όταν πέφτει το βράδυ και οι πόρτες κλείνουν, μέσα απ τη δική μου πόρτα είμαι εγώ παρέα με τον εαυτό μου και τις επιλογές μου κι όχι με τον κόσμο.Ο κόσμος είναι πίσω απ τις δικές του κλειστές πόρτες και δεν με ακούει αν κλαίω ή αν γελάω για αποφάσεις που πήρα επιρρεασμένος από αυτόν. Ο κόσμος δεν θα μου ζητήσει ποτέ συγγνώμη επειδή τον "άκουσα"...Το πολύ πολύ να μου πει "τι κρίμα" και να χαρεί που δεν έχει αυτός το δικό μου πρόβλημα.Ο κόσμος είναι σαν τις καμήλες... βλέπει ΜΟΝΟ τις καμπούρες των άλλων.....Ακόμη κι αν μια απόφασή μου αποτύχει, τουλάχιστον θα πρόκειται για δικό μου λάθος και πέραν αυτού δε θα μένεις με την απορία "τι θα γινόταν αν..." "

Παρατηρώ ανθρώπους που ζουν αρκετές ώρες την ημέρα για τον κόσμο. Πώς θα με δει έτσι ο κόσμος; έχω παχύνει! Πως θα πας έτσι στη βάπτιση; φόρα κάτι άλλο!κι άλλα πολλά...Περνάει αυτό που λέμε ζωή μέσα στη μέριμνα και την αγωνία για το τι θα πει αυτός ο κόσμος. Η απαρατήρητος περνάς,οπότε τσάμπα το άγχος, ή ό,τι και να ειπωθεί και αλήθειες ακόμη, δεν κοστίζει κάτι γι' αυτόν που το λέει, εσύ όμως ύστερα μπορεί να στεναχωριέσαι. Άσε που κάνουν τη τρίχα τριχιά και "τα όνειρά μου μάλωσα" που λέει και η Τάνια Τσανακλίδου. Τραγικό όμως αν ισχύει αυτό.

Είναι κουραστικό να ζεις με βάση τι λέει ο κόσμος γιατί απλά δεν αναπτύσσεσαι ως πρόσωπο, δεν εκφράζεσαι, δεν εκδηλώνεσαι, θάβεσαι, χάνεσαι! Δεν υπάρχει πάντα πρέπει, υπάρχει αξίζει ακόμη και αν εγώ δυσκολεύομαι να το κάνω. Μπορεί κάποιος να περάσει χρόνια κάνοντας αυτό που του επιβάλλεται, να κινείται πολλές φορές σύμφωνα με τη γνώμη των άλλων! προσέξτε! ασυνείδητα!!! κι ας νομίζει πως έχει πρωτοβουλία. Δεν είναι απόλυτο, αλλά συμβαίνει.

Το θέμα είναι να εξετάζεις κάθετι σύμφωνα με τη συνείδησή σου, που γέρνει η ζυγαριά μέσα σου, κι αν είναι αδύνατη η φωνούλα της, υπάρχουν μέθοδοι να αναστηθεί...Τότε, αν είσαι εντάξει με τον εαυτό σου δεν σε ενδιαφέρει τί θα πει ο κόσμος, γίνεσαι ελεύθερος! αυτό κοστίζει ψυχή!

Μη βιάζεστε λοιπόν να απορρίψετε αλλά και να δεχθήτε όσα λέει ο κόσμος. Μπορεί να ωφελήσουν, μπορεί και να βλάψουν! Εσείς ξέρετε, και αν δεν ξέρετε, κάπως θα μάθετε...

Η γνώμη σας;;;

πώς ρίχνουν τα καράβια στη θάλασσα!

Δημόσιο και πρωινό ξύπνημα από ημισκούμπρια!

Είναι ανεπανάληπτα θεϊκά! τα θθθθπάνεεε!

Η ομορφιά και η φαντασία να σώσουν το κόσμο!

Αν ό,τι κάναμε στην ζωή είχε τόσο πλάκα όσο και αυτό το βίντεο, σίγουρα τα πράγματα θα ήταν δαιφορετικά. Promo κίνηση αλλά με ιδιαίτερο ενδιαφέρον και πολύ καλά αποτελέσματα. Με λίγο φαντασία, οι μηχανικοί τοποθέτησαν αισθητήρες στις σκάλες του μετρό της Στοκχόλμης ώστε να δημιουργήσουν νότες πιάνου. Σε κάθε βήμα οι περαστικοί, για την ακρίβεια 66% περισσότεροι από πριν, προτίμησαν τις σκάλες και την δημιουργία μουσικής αντί της βαρετής κυλιόμενης σκάλας.

Φανταστείτε με τον ίδιο τρόπο να παράγεται ενέργεια και μια τεράστια οθόνη να μετράει τα KW που δημιούργησαν τα βήματα των περαστικών και εξοικονομήθηκαν από την λειτουρίας της κυλιόμενης σκάλας. Ακόμα καλύτερο θα ήταν ο συνδυασμός DNA art με μουσική και ίσως ένα iPhone app για τυχαία και απόλυτα μοναδική τέχνη για τον καθένα. It’s fun!

Το φλατ βρίσκεται παντού στη ζωή μας, στο κόσμο μας, στην κοινωνία μας, ενδεχομένως μέσα μας!Όλα ίδια, στο ίδιο μοτίβο, στο ίδιο μήκος κύμματος. Το διαφορετικό σπάνιο, δυσεύρετο, επικίνδυνο! Αυτό ισχύει σε όλες τις εκφάνσεις της ζωής...στις σχέσεις μας, στον τρόπο επικοινωνίας, στα λόγια μας, στις εκφράσεις μας, στις χαρές μας, στο τρόπο μας. Να έχουν λίγη έκπληξη, λίγη μαγεία, λίγο μυστήριο, λίγη τσαχπινιά, μαγκιά οι εκδηλώσεις μας. Ένα δώρο...γιατί να είναι π.χ. μια κολόνια, ένα ρούχο και όχι μια ζωγραφιά, ένα παραμύθι. Η μάζα καταστρέφει το πρόσωπο και θάβει τη δημιουργικότητα! Όλα καλά είναι, αρκεί να είναι μοναδικά όπως το πρόσωπο του άλλου. 

Έχουν γίνει τα περισσότερα τόσο αναμενόμενα, κλασικά. Γερασμένος, μαραμένος αυτός ο κόσμος, έτσι πάει. Τα βιντεάκια αυτά φανερώνουν τη μικρή κίνηση που μπορεί ο άνθρωπος να κάνει για το διαφορετικό, γι' αυτό που εμπνέει, που ξεπερνάει τα σύνορα του τυπικά όμοιου, άρα και αδιάφορου. 

Να κάνεις κάτι καλύτερο από όπου βρίσκεσαι, με αυτούς που είσαι. Η αλήθεια από την άλλη είναι πως δεν είμαστε τόσο δεκτικοί στο αλλοιώτικο, απλοί για να έχουμε την ευελιξία του απλού και ταυτόχρονα γεμάνου, ολοκληρωμένου...

Αυτό το φλατ μας ρίχνει! θέλει λίγη φαντασία η ζωή...λίγη τρέλα, χιούμορ!μην είναι όλα ίσααα.....________________________________!?! Στην αρχιτεκτονική κάνουν λόγο για το ατελές το οποίο είναι εγγύτερα στην ανθρώπινη φύση άρα κάτι ατελές γιατί να μην είναι τέλειο? έχει και προοπτική... δεν κάνουν λόγο για για το τέλειο τέλειο που λανσάρει η διαφήμιση!

Κατα παρόμοιο τρόπο με τους κάδους απορριμάτων...

...και με την ανακύκλωση...

Μεγάλος χαμός...

...πάντα συμβαίνει, έξω από εμάς και μέσα μας. Το μέσα μας συνθέτει το έξω από εμάς και το έξω από εμάς επηρεάζει το μέσα μας. Τέλος πάντων...το θέμα είναι πως γίνεται χχχαμός!

Πάω στο σπίτι του Βασίλη που είναι πλέον πτυχιούχος να γιορτάσουμε τη λήψη του πτυχίου. Εκείνη τη μέρα έχει την ονομαστική του εορτή ο παπα-Δήμος (πατέρας του Βασίλη) Σε ένα κλίμα οικείο, άνετο, ζεστό και σε μια ατμόσφαιρα γλυκιά, χαρούμενη, χαλαρή γεννήθηκε η κορύφωση του "περνάμε τέλεια εδώ" όταν αρχίσαμε με τη συνοδεία μουσικών οργάνων να τραγουδάμε. Θυμήθηκα κάποιες φωτογραφίες με τους θείους μου που στα νειάτα τους μαζευόντουσαν σε ένα σπίτι κάθε τόσο, έπαιζαν μπουζούκι, έπιναν και τραγουδούσαν...μου είχαν αναφέρει χαρακτηριστικά πως εμείς με παρέες έτσι κάναμε τότε. Νόμιζα πως τέτοιες καταστάσεις εγώ δεν πρόκειται να ζήσω σε αυτή την εποχή και σε αυτή τη πόλη, κι όμως έκανα λάθος.

Το ίδιο συνέβη πρόσφατα όταν κληθήκαμε στο σπίτι ενός τυφλού συμφοιτητή μας του Χρήστου προκειμένου να εορτάσουμε τον πτυχιούχο! Η μητέρα του, μια αγκαλιά...περάσαμε κι εκεί όμορφα!

Χθες παντρεύτηκαν ο Φίλιππος και η Αγγελική, δύο επίσης εκλεκτοί καρδιακοί φίλοι. Πραγματικά ήταν μια λαμπρή και υπέροχη ημέρα που ο χρόνος έμεινε λίγο στην άκρη και ζήσαμε όλοι, ο καθένας με τα δικά του αισθητήρια και με τον τρόπο του αυτό το χαρμόσυνο γεγονός!

Τέλος, το βράδυ είχε την ονομαστική του εορτή και ο Μιχαλάκης ή Λαλάκης, η μέρα έκλεισε με μια άλλη μοναδική και ανεπανάληπτη κατάσταση που ζήσαμε κατα την οποία έπειτα από δοκιμασίες που πέρασε με επιτυχία ο Μιχάλης, πήρε το δώρο του, την Αγγέλω, μια κότα!

Όλα αυτά και πολλά άλλα για κάθε μέρα βοηθούν να γίνεται ένας χαμός εσωτερικός, από κορυφώσεις και εκτοξεύσεις, που παρηγορούν και τις ημέρες της ξηρασίας μας...ο καθένας ζει χαμούς μέσα του. Και μάλιστα όχι μόνο τέτοιους, άλλους που μας κάνουν να θλιβόμαστε, να βρισκόμαστε μπροστά σε διλλήματα και επιλογές, να αφυκτιούμε με κάποιες καταστάσεις.

Είχε τύχει μέσα σε όλα να πάμε με μια παρέα ένα βράδυ σε ένα μπαράκι...η μουσική περισσότερο δυνατή από το κανονικό για ένα μπαρ, φίσκα κόσμο, όρθιοι...ούτε να μιλήσεις μπορούσες, όυτε να χορέψεις. Έφυγα με μια αίσθηση έλλειψης. Καλά ήταν, αλλά μισό πράγμα.

Πόσο με ξεκουράζει αυτή η απλότητα, που σε κάνει να βρίσκεις τον εαυτό σου. Πόσο κουραστικό είναι να είσαι δήθεν. Πόσο βασανίζονται όσοι πορεύονται με κριτήρια που ξεχωρίζουν τους ανθρώπους σε τάξεις. Πόσο χαίρονται όσοι δέχονται τον ένα όπως τον αλλο, τον πλησίον, όσο τον άγνωστο. Αυτό το γκέτο, που έχει αγκάθια απ' έξω όπως οι σκαντζόχοιροι καταντά αηδία.

Ένας παππούς μου είχε πει: " η ζωή κηλά με ριθμούς* που αυτή ξέρη, δεν παίζουν κανένα μα κανένα ρόλο τα πτυχία, οι γραβάτες, τα καλά αμάξια, τα παλάτια, άμα δε μπορής να χέρεσαι με τους ανθρώπους και δεν καταλαβαίνεις γιατί αυτός που συναντάς ίναι μια ευκερία να ΖΗΣ ως άνθρωπος. Αυτό αρκή για να έχεις ψυχική ισορροπία και υγεία. Μη σκαλώνεις, κάνε ησυχία και άκου τη φωνούλα της συνείδησης. Να είσαι ελεύθερος, ευέλικτος, δεκτικός στα σημάδια, έτσι διαμορφώνεσαι και αναπτύσσεσαι. Όλα τα άλλα έρχονται".

υ.γ. * μη βιαστείς να χαρακτηρίσεις ανορθόγραφο ή ότιδήποτε άλλο οποιονδήποτε, ήδη έχεις αποτύχει να συναντήσεις αυτόν που μέσα σου μπορεί να υποτιμάς. Ο παράδεισος δεν θέλει βαθμό πτυχίου για να μπεις, όυτε ξενες γλώσσες. Ούτε εγώ τα υποτιμώ, είναι αναγκαία η γνώση πρώτα για τους ορίζοντες του ίδιου του ανθρώπου και ύστερα για τις ανάγκες της εποχής. Αλλά άμα έχεις διαλέξει από εδώ από τώρα να ζεις παράδεισο, τότε δεν κοιτάς από πάνω, αλλά δίπλα, και πολλές φορές από κάτω αφού ο πρώτος έστω πάντων δούλος, έσχατος, διάκονος. Αν δεν μπορείς να μάθεις στον άλλο κάτι, τουλάχιστον μη μιλάς κιόλας για τα "λάθη" του έστω κι αν είναι ορθογραφικά...από τα δικά σου τραγικά λάθη μπορεί να είναι καλύτερα...


ΚΑΛΗ ΕΒΔΟΜΑΔΑ...ΚΑΙ ΜΗ ΞΕΧΝΑΣ, 
ΤΟ ΤΑΞΙΔΙ ΕΧΕΙ ΣΗΜΑΣΙΑ!

Δόξα να λεςςς

Το στάχυ για να χει στη ράχη πολύ καρπό
λυγάει στη γη και λέει σ' αγαπώ
Δρεπάνι το φτάνει και χάνει τη μάνα του
Αμάν ζωή, ψωμί μου ζεστό

Ό,τι προκόβει το κόβει
γιατί κλαίς
ταίζονται φόβοι
Δόξα να λες
Δόξα να λες

Στον κόσμο άλλος σπέρνει
κι άλλος θέρισε
το χώμα μισθό δεν παίρνει
ποιον φοβέρισε;
Σαν πιει νερό
σκάει χλωρό

Στ' αμπέλι στον τρύγο θα φύγω σου το 'γραψα
το κλήμα εδώ,πασχίζει λοξά
Σταφύλι κι οι φίλοι καθένας στη ζάλη του
Αμάν κρασί χαλάλι του

Χρώμα του μούστου
του γούστου να βρω τι
μια νύχτα τ' Αυγούστου
στο 'γραψα εκεί
Πως ό,τι προκόβει ξεκόβει
γιατί κλαις
κι αν βρήκε Ηρώδη
Δόξα να λες
Δόξα να λες

Στον κόσμο άλλος σπέρνει
κι άλλος θέρισε
το χώμα μισθό δεν παίρνει
ποιον φοβέρισε;
Σαν πιει νερό
σκάει χλωρό

Αλ.Πρωτοψάλτη

η καρδιά δεν έχει καμία σχέση με τη τσέπη...

Ένα άτομο γυρίζει σπίτι  από την εργασία αργά, κουρασμένος και εκνευρισμένος , για να βρει τον πέντε ετών γιο του  να τον περιμένει  στην πόρτα.
ΓΙΟΣ: «Μπαμπά, μπορώ να σε ρωτήσω κάτι;»
DAD: «Ναι βεβαίως , τι είναι;»
ΓΙΟΣ: «Μπαμπάς, πόσα παίρνεις στη μια ώρα;»
DAD: «Αυτό δεν είναι δική σου δουλειά. Γιατί ρωτάς  ένα τέτοιο πράγμα;» ρώτησε θυμωμένα.
ΓΙΟΣ: «Θέλω ακριβώς να ξέρω. Παρακαλώ πες μου, πόσα παίρνεις στη μια ώρα;»
DAD: «Εάν πρέπει να ξέρεις παίρνω $50 την ώρα.»
ΓΙΟΣ: «Ωχ, απάντησε το παιδί, με το κεφάλι του κάτω.
ΓΙΟΣ: «Μπαμπά σε παρακαλώ μπορείς να μου  δανείσεις $25;»
 Ο πατέρας εξαγριωμένος, «εάν ο μόνος λόγος που  εσύ ρώτησες είναι, ώστε να  δανειστείς  κάποια χρήματα για να αγοράσεις ένα ανόητο παιχνίδι ή κάποιες άλλες αηδίες, τότε να πας  κατ' ευθείαν στο δωμάτιό σου και στο κρεβάτι σου. Σκέψου γιατί είσαι τόσο εγωιστής. Δεν εργάζομαι σκληρά καθημερινά για τέτοιες παιδαριώδεις επιπολαιότητες.»
  Tο μικρό παιδί πήγε ήσυχα στο δωμάτιό του και έκλεισε την πόρτα.
  Ο μπαμπάς κάθισε σκεπτόμενος την ερώτηση του παιδιού και νευρίαζε περισσότερο. Πώς τόλμησε να υποβάλλει τέτοια ερώτηση για να πάρει μόνο κάποια χρήματα;
  Μετά από μια περίπου ώρα, ο μπαμπάς είχε ηρεμήσει  και είχε αρχίσει να σκέφτεται:
  Ίσως είναι  κάτι  που πρέπει πραγματικά να αγοράσει ο μικρός με τα  $25.00 και  δεν ζητάει  χρήματα πολύ συχνά. Πήγε στην πόρτα του δωματίου του παιδιού και άνοιξε την πόρτα.
  «Κοιμάσαι γιε μου;» Ρώτησε.
  «Δεν κοιμάμαι » απάντησε το αγόρι.
  «Σκεφτόμουν ,ότι ίσως ήμουν πάρα πολύ σκληρός μαζί σου νωρίτερα» είπε ο μπαμπάς .«Ήταν μια μεγάλη ημέρα και έβγαλα την κούραση μου σε σένα. Εδώ είναι τα $25 που μου ζήτησες .»
  Το παιδί έτρεξε κατ' ευθείαν επάνω του χαμογελώντας . «Σε ευχαριστώ μπαμπά!» φώναξε. Κατόπιν, πάει στο μαξιλάρι του  και  βγάζει από κάτω κάποια τσαλακωμένα χρήματα.
  Ο πατέρας μόλις βλέπει ότι το παιδί έχει ήδη κάποια χρήματα, αρχίζει να νευριάζει.
  Το μικρό παιδί αρχίζει να μετράει σιγά τα χρήματά του, και κοιτάζει τον μπαμπά του.
  «Γιατί θέλεις περισσότερα χρήματα εφόσον έχεις ήδη  μερικά;» ο πατέρας του γκρινιάζει .
  «Επειδή δεν είχα αρκετά, αλλά τώρα έχω,» το μικρό παιδί απάντησε.
  «Μπαμπά, έχω $50 τώρα. Μπορώ να αγοράσω μια ώρα του χρόνου σου;      
 Σε παρακαλώ έλα νωρίς αύριο σπίτι . Θα ήθελα  πολύ να  φάμε μαζί.»
  Ο πατέρας συντρίφθηκε. Αγκάλιασε τον μικρό γιο του και ικέτευσε για τη συγχώρεσή του.  Είναι ακριβώς μια σύντομη υπενθύμιση σε όλους όσους εργάζονται τόσο σκληρά στη ζωή. Δεν πρέπει να αφήσουμε το χρόνο να περνάει από τα χέρια μας χωρίς να περνάμε χρόνο  με εκείνους που πραγματικά σημαίνουν κάτι για εμάς , εκείνους που είναι κοντά στις καρδιές μας. Θυμηθείτε να μοιραστείτε  εκείνη την αξία  $50 του χρόνου σας όχι απλά με κάποιους  που αγαπάτε, αλλά με τα πλάσματα, με τα πρόσωπα που αγαπάτε!