Μεγάλος χαμός...

...πάντα συμβαίνει, έξω από εμάς και μέσα μας. Το μέσα μας συνθέτει το έξω από εμάς και το έξω από εμάς επηρεάζει το μέσα μας. Τέλος πάντων...το θέμα είναι πως γίνεται χχχαμός!

Πάω στο σπίτι του Βασίλη που είναι πλέον πτυχιούχος να γιορτάσουμε τη λήψη του πτυχίου. Εκείνη τη μέρα έχει την ονομαστική του εορτή ο παπα-Δήμος (πατέρας του Βασίλη) Σε ένα κλίμα οικείο, άνετο, ζεστό και σε μια ατμόσφαιρα γλυκιά, χαρούμενη, χαλαρή γεννήθηκε η κορύφωση του "περνάμε τέλεια εδώ" όταν αρχίσαμε με τη συνοδεία μουσικών οργάνων να τραγουδάμε. Θυμήθηκα κάποιες φωτογραφίες με τους θείους μου που στα νειάτα τους μαζευόντουσαν σε ένα σπίτι κάθε τόσο, έπαιζαν μπουζούκι, έπιναν και τραγουδούσαν...μου είχαν αναφέρει χαρακτηριστικά πως εμείς με παρέες έτσι κάναμε τότε. Νόμιζα πως τέτοιες καταστάσεις εγώ δεν πρόκειται να ζήσω σε αυτή την εποχή και σε αυτή τη πόλη, κι όμως έκανα λάθος.

Το ίδιο συνέβη πρόσφατα όταν κληθήκαμε στο σπίτι ενός τυφλού συμφοιτητή μας του Χρήστου προκειμένου να εορτάσουμε τον πτυχιούχο! Η μητέρα του, μια αγκαλιά...περάσαμε κι εκεί όμορφα!

Χθες παντρεύτηκαν ο Φίλιππος και η Αγγελική, δύο επίσης εκλεκτοί καρδιακοί φίλοι. Πραγματικά ήταν μια λαμπρή και υπέροχη ημέρα που ο χρόνος έμεινε λίγο στην άκρη και ζήσαμε όλοι, ο καθένας με τα δικά του αισθητήρια και με τον τρόπο του αυτό το χαρμόσυνο γεγονός!

Τέλος, το βράδυ είχε την ονομαστική του εορτή και ο Μιχαλάκης ή Λαλάκης, η μέρα έκλεισε με μια άλλη μοναδική και ανεπανάληπτη κατάσταση που ζήσαμε κατα την οποία έπειτα από δοκιμασίες που πέρασε με επιτυχία ο Μιχάλης, πήρε το δώρο του, την Αγγέλω, μια κότα!

Όλα αυτά και πολλά άλλα για κάθε μέρα βοηθούν να γίνεται ένας χαμός εσωτερικός, από κορυφώσεις και εκτοξεύσεις, που παρηγορούν και τις ημέρες της ξηρασίας μας...ο καθένας ζει χαμούς μέσα του. Και μάλιστα όχι μόνο τέτοιους, άλλους που μας κάνουν να θλιβόμαστε, να βρισκόμαστε μπροστά σε διλλήματα και επιλογές, να αφυκτιούμε με κάποιες καταστάσεις.

Είχε τύχει μέσα σε όλα να πάμε με μια παρέα ένα βράδυ σε ένα μπαράκι...η μουσική περισσότερο δυνατή από το κανονικό για ένα μπαρ, φίσκα κόσμο, όρθιοι...ούτε να μιλήσεις μπορούσες, όυτε να χορέψεις. Έφυγα με μια αίσθηση έλλειψης. Καλά ήταν, αλλά μισό πράγμα.

Πόσο με ξεκουράζει αυτή η απλότητα, που σε κάνει να βρίσκεις τον εαυτό σου. Πόσο κουραστικό είναι να είσαι δήθεν. Πόσο βασανίζονται όσοι πορεύονται με κριτήρια που ξεχωρίζουν τους ανθρώπους σε τάξεις. Πόσο χαίρονται όσοι δέχονται τον ένα όπως τον αλλο, τον πλησίον, όσο τον άγνωστο. Αυτό το γκέτο, που έχει αγκάθια απ' έξω όπως οι σκαντζόχοιροι καταντά αηδία.

Ένας παππούς μου είχε πει: " η ζωή κηλά με ριθμούς* που αυτή ξέρη, δεν παίζουν κανένα μα κανένα ρόλο τα πτυχία, οι γραβάτες, τα καλά αμάξια, τα παλάτια, άμα δε μπορής να χέρεσαι με τους ανθρώπους και δεν καταλαβαίνεις γιατί αυτός που συναντάς ίναι μια ευκερία να ΖΗΣ ως άνθρωπος. Αυτό αρκή για να έχεις ψυχική ισορροπία και υγεία. Μη σκαλώνεις, κάνε ησυχία και άκου τη φωνούλα της συνείδησης. Να είσαι ελεύθερος, ευέλικτος, δεκτικός στα σημάδια, έτσι διαμορφώνεσαι και αναπτύσσεσαι. Όλα τα άλλα έρχονται".

υ.γ. * μη βιαστείς να χαρακτηρίσεις ανορθόγραφο ή ότιδήποτε άλλο οποιονδήποτε, ήδη έχεις αποτύχει να συναντήσεις αυτόν που μέσα σου μπορεί να υποτιμάς. Ο παράδεισος δεν θέλει βαθμό πτυχίου για να μπεις, όυτε ξενες γλώσσες. Ούτε εγώ τα υποτιμώ, είναι αναγκαία η γνώση πρώτα για τους ορίζοντες του ίδιου του ανθρώπου και ύστερα για τις ανάγκες της εποχής. Αλλά άμα έχεις διαλέξει από εδώ από τώρα να ζεις παράδεισο, τότε δεν κοιτάς από πάνω, αλλά δίπλα, και πολλές φορές από κάτω αφού ο πρώτος έστω πάντων δούλος, έσχατος, διάκονος. Αν δεν μπορείς να μάθεις στον άλλο κάτι, τουλάχιστον μη μιλάς κιόλας για τα "λάθη" του έστω κι αν είναι ορθογραφικά...από τα δικά σου τραγικά λάθη μπορεί να είναι καλύτερα...


ΚΑΛΗ ΕΒΔΟΜΑΔΑ...ΚΑΙ ΜΗ ΞΕΧΝΑΣ, 
ΤΟ ΤΑΞΙΔΙ ΕΧΕΙ ΣΗΜΑΣΙΑ!