Σπασμένο καράβι...

Ερωτώ: τί θα γίνει επιτέλους με τους έρωτες; άμα είναι να είσαι τις μισές μέρες του χρόνου μέσα στην κατάθλιψη, στη κλεισούρα, στα μαύρα και άραχνα της ψυχής, άστο καλύτερα! Μα τί κατάντια είναι αυτή;

- Τί κάνεις; χαααααάλια! 
-  τί νέα; άαααααααστα!
σιγά ρεεε! άλλοι είναι ανάπηροι, τυφλοί, κουφοί, κρεβατομένοι...δεν είμαι αυτών των επιχειρημάτων, άλλα όταν έχεις την υγεία σου το ένα το άλλο και για έναν ψευτοέρωτα κλαις τη μοίρα σου τότε μην ερωτεύεσαι, κοινώς κόψτο αν σε χαλάει!

Μεγάλος ο πόνος του έρωτα, του σεβντά, του νταλκά, της...αγάπης! Σύμφωνοι, αλλά αν αυτό σε έλκει προς τα πίσω δεν χρειάζεται να το λύσεις, δεν έχει νόημα, θα σπαταλήσεις χρόνο, ενέργεια. Και ό,τι δεν λύνεται πολύ απλά, όσο κι αν δεν μας αρέσει κόβεται.

Μου λέει μια κοπέλα, έρχονται χριστούγεννα θα είμαι μόνη μου...και κλαίει. Το κατανοώ αλλά υπάρχουν κι άλλα πράγματα κι άλλες χαρές στη ζωή εκτός από το να πάρεις τον άνθρωπό σου από το χέρι και να πας βόλτα και άλλα παρόμοια.

Μη τρελαθούμε! όλοι περνάμε τις φάσεις μας, τις δυσκολίες μας, αλλά όχι πως δεν μπορούμε να ζήσουμε αν δεν έχουμε για κάποιο χρονικό περιθώριο μια σχέση. Αυτό ρίχνει στάχτη στα μάτια γιατί βλέπεις πως και όταν είσαι με κάποιο πρόσωπο ναι μεν καλά είσαι, πλέεις σε πελάγη αλλά όταν σε χαιρετά το πέπλο της εξιδανίκευσης πάλι σε δυσκολεύει ο εαυτός σου. Το "γραμμάτιο" της αγάπης που θέλεις να μοιραστείς πρόσεχε μην το ξοδέψεις άσκοπα.

Δε μιλάω για το φαινόμενο "πέφτω με τα μούτρα" στον άλλο, και ύστερα όταν ξεφουσκώνει το μπαλόνι ψάχνω να βρω τι φταίει...Άλλη κατάσταση αυτή! Χαίρομαι τους φίλους μου που μέσα σε σχέση παραμένουν οι ίδιοι. Θέλει κότσια, θέλει να ξέρεις λίγο τί θες στη ζωή σου.  Τί εννοώ παρέμειναν οι ίδιοι; παλεύουν ή βρήκαν μια ισορροπία. Μαζί αλλά δίχως να καταργείς το πρόσωπο του άλλου. Αυτό δεν είναι σχέση με κρατούμενα, να αφήνεις τον άλλον να κάνει αυτό που τον ευχαριστεί, είναι ελευθερία και η αγάπη έχει αυτή την ελευθερία του σεβασμού.

Να γίνω πιο σαφής...Ο χώρος του καθενός θεωρώ πως παραμένει, αν εμένα μου αρέσει να τρέχω θα πηγαίνω να τρέχω και αφού σε γνωρίσω, δεν θα το κόψω για να κάθομαι να σε φιλάω τρεις ώρες σε μια καφετέρια. Και εσένα άμα σ αρέσει να ζωγραφίζεις κάτσε και ζωγράφισε. Έρχεσαι μαζί μου να τρέξουμε, κάθομαι μαζί σου να ζωγραφίσω εάν πάντα θέλουμε. Δεν σε γράφω, δεν με γράφεις, διαγράφουμε μαζί μια πορεία, δίχως να ξεφτίζει η προσωπικότητά μου, αλλά να τρίβεται με τη δική σου για να βγει κάτι καλύτερο. Θέλεις να πάς ταξίδι με τις φίλες σου; Ελεύθερα! Αν καταλάβατε μιλάω για την δέσμευση που απαιτεί μια σχέση για να προχωρήσει αλλά είμαι κάθετα κατα της εξάρτησης που γίνεται αρρώστια και σε πνίγει! έτσι ανακαλύπτεις πιο ομαλά τον άλλον.

Να επανέλθω στα αρχικά...φοβόμαστε, δεν εντέχουμε να μένουμε μόνοι μας. Χρειάζεται όμως και η εργασία στον εαυτό μας πρώτα. Τόσες ευκαιρίες κάθε μέρα...να γνωρίσεις κόσμο να κάνεις να ράνεις. Δεν καταλαβαίνω γιατί εγκλωβιζόμαστε και βασανιζόμαστε μόνοι μας! Δεν κάνουμε υπερβάσεις και τα θέλουμε και όλα στο πιάτο, ναι αλλά εκει έξω υπάρχει αυτό που λέγεται ζωή και έχει τα πάντα. Καλές και άσχημες στιγμές...Εστιάζει το μυαλουδάκι μας σε εκείνο το σημείο και δεν βλέπει τίποτε άλλο, δεν υπάρχει ζωή μετά...ΛΑΘΟΣ, ΛΑΘΟΣ, ΛΑΘΟΣ!

Όλα αυτά τα γράφω για το λόγο ότι τελευταία συναντώ και μιλάω με ανθρώπους που λόγω έρωτα είναι χάλιαααα! ώπα! περίμενε! χάνεις το τώρα, χάνεις και το μετά επειδή περνά το τώρα, σε μια εσωτερική αδράνεια δίχως λόγο και αιτία ουσιώδη! πονάς; όχι, μια χαρά είσαι σήκω και ζήσε επιτέλους!

κάνω λάθος;;;!!! περιμένω τα σχόλιά σας.