Καλή εβδομάδαααα!!!

Άλλη μια εβδομάδα ξεκινά...με περισσότερα κιλά βλακείας, γεμάτη εκπλήξεις, ευκαιρίες, συναντήσεις, εργασία, δύσκολες στιγμές, ωφέλιμες αναμονές...χρειάζεται αντοχές! απαιτεί απόθεμα για να ανθίσει το χαμόγελο, η ψυχραιμία, η ελπίδα, η σωστή τοποθέτηση! Από πού το αντλείς;;; κάνε ό,τι λαχταρά η ψυχή σου! με την ευθύνη σου...θα χαίρεσαι με τους καρπούς θα διορθώνεσαι συλλαμβάνοντας τις παραλήψεις. Πάντως, το θέμα είναι να είσαι ανοιχτός, δεκτικός, απλός σε αυτό που έρχεται ελεύθερα και να το μεταμορφώνεις εσύ σύμφωνα με το πρόσωπό σου...έχεις κρατούμενα, δεν δίνεσαι...εσύ ξέρεις! δεν σε κατηγορώ, δεν τα βλέπω αφ' υψηλού...όλοι πάνω κάτω τα ίδια...μου ήρθε ένα μήνυμα στο κινητό: "τα ίδια" κατάλαβα πως δεν αποκλείεται να μένουμε εμείς ίδιοι για να τα βλέπουμε "τα ίδια". Πόσο βασανιζόμαστε που δεν έχουμε στη πορεία μας μια στάλα ταπείνωση. Βρε μήπως κάνω λάθος;;; ΑΠΟΚΛΕΙΕΤΑΙ!
σπεύδει να μας καθησυχάσει η πειραγμένη συνείδηση...ποτέ δεν ξέρεις, με τον καιρό γνωρίζεις, αποκρυπτογραφείς...και βλέπεις πόσο λάθος μπορεί να έχεις κάνει στο παρελθόν. Αλλά ο σπάγγος του εγωισμού σε έχει τυλίξει και τριγυρνάς μπερδεμένα. Δε βαριέσαι!!!
Όλα κομπλέ αρκεί να το θες, αρκεί να αλλάξεις οπτική και να μην ασχολείσαι με τις ζωές των άλλων, αλλά να κοιτάς την εργασία στον εαυτό σου...και μην το παίζεις δήθεν! δεν σου πάει.
Όσα και να ζεις, πάλι τα ίδια...???!!!

Θα 'μαι κοντά σου

Ξύπνησα μες τον ύπνο μου
κι άκουσα δυο φωνές.
Η μια μου είπε ξέχνα την
κι πάψε πια να κλαις.
Μα η άλλη ήταν η δική σου
μες απ` του ύπνου του εφιάλτη τις γραμμές.
Μου λεγε αγάπη μου κοιμήσου
Θα μαι κοντά σου όταν με θες…

Τα χρόνια είναι αμέτρητα
μα είν` η ζωή μικρή.
Συνήθισα να σ` αγαπώ
συνήθισες κι εσύ.

Μα είναι τα χρόνια ένα δοχείο
ένα φθηνό ξενοδοχείο για δυο στιγμές.
Για να χωράει κάπου ο πόνος
τις νύχτες όταν μένω μόνος.
Τις σιωπές μου να μετράω
να σε θυμάμαι όταν πονάω να μου λες
Θα μαι κοντά σου όταν με θες…

Το παραμύθι τέλειωσε
κι αρχίζει η ζωή.
Αχ να ταν η αλήθεια σου
σαν ψέμα αληθινή.
Τι να την κάνω τη ζωή μου
στο παραμύθι θα τη ρίξω να πνιγεί.
Να παραμυθιαστεί η ψυχή μου,
να σε πιστέψει πάλι από την αρχή.
Να σε πιστεύει όταν μ` αγγίζεις,
τις νύχτες όταν ψιθυρίζεις όταν λες
Θα μαι κοντά σου όταν με θες…

Στίχοι: Αλκίνοος Ιωαννίδης
Μουσική: Αλκίνοος Ιωαννίδης
Πρώτη εκτέλεση: Αλκίνοος Ιωαννίδης

Η παρουσία της απουσίας

Αν είναι αλήθεια ότι αγαπάμε ότι μας λείπει, εγώ από την ώρα που έφυγες σε λάτρεψα. Κι αν οι άνθρωποι γνώριζαν την σημασία που μπορεί να έχει η απουσία τους θα τη χρησιμοποιούσαν καλύτερα στις μεταξύ τους σχέσεις. Αντίθετα, τρομάζουν μήπως απόντες περιπέσουν σε κενό ανυπαρξίας κι αυτό τους κάνει ενοχλητικά φασαριόζους και φλύαρους. Και το κενό της φλυαρίας είναι το χειρότερο.

Η απουσία σου μου γέμιζε την ζωή μου την άδεια. Δεν υπήρχε κενό μέσα μου ή έξω μου που να μην κύλησε η απουσία σου σαν πλημμύρα μπόρας και να το πλημμύρισε. Μήπως κι ο Θεός με την απουσία του δεν εμφανίζεται; Απών σε προκαλεί να τον αναζητάς, να τον οραματίζεσαι και την έκσταση η ερημιά στην φωτιάζει.

Πέρασα ένα ολόκληρο καλοκαίρι ζωντανός απ΄την απουσία σου, συνειδητοποιημένος απ’ την σιωπή σου. Ονειροπαρμένος, πληγωμένος, προσανατολισμένος στην αναμονή σου. Ήρωας τραγωδίας μικρής.

Για πρώτη φορά ήξερα με σιγουριά τι θέλω: Να επιστρέψεις!

Μ. Βαμβουνάκη - Ιστορίες με καλό τέλος

Αλλαyes!

Έρχεται η ώρα που θα λυτρωθώ από σένα!

Και θα λυτρωθώ από σένα αγαπώντας σε περισσότερο, με της αγάπης το άμετρο μέτρο που είναι η περισσία.

Έρχεται η ώρα που δεν θα σε παίρνω από πίσω σα σκύλος, που δεν θα σε κατασκοπεύω με τη σκέψη, που δε θα σε πολιορκώ με υποθέσεις, που δε θα στήνω αγανακτισμένους διαλόγους στο μυαλό μου μαζί σου τις νύχτες, που δεν θα αγωνιώ για την εντύπωση που σου δίνω.

Θα σ’ αγαπώ τόσο που δεν θα σε απαιτώ δικιά μου. Να είσαι μόνο καλά εσύ χωρίς να ψάχνομαι πόσο καλά είμαι εγώ από το καλά σου. Η καταπληγιασμένη μου φιλαυτία άρχισε να ζαρώνει και να σκύβει κι εγώ αρχίζω να βλέπω εσένα πίσω της και να μπορώ να σε αγαπήσω.

Ούτε και γράμματα έχω ανάγκη να σου γράφω πια. Υπάρχω μόνο και σ’ αγαπώ κι αυτό το “σ’ αγαπώ” που δεν έχει ανάγκη καμία, ούτε καν για ανταπόδωση, θα πλημμυρίσει, θα γεμίσει με τον κυματισμό του τον κόσμο όλο, θα έρχεται και σε σένα κι εσύ θα μπορείς, όποτε θες να τ’ ακούς. Φτάνει να το θές.

Τα γράμματα που σου γράφω τα κόβω εδώ. Με περιορίζουν, με μεθούν, γεμίζω παραισθήσεις κι απ’ την αυτοσυγκίνηση τραβάω λάθος δρόμους. Όλο για τον εαυτό μου καταλήγω να μιλώ και να χαϊδολογιέμαι.

Να υπάρχω μονάχα, να σ’ αγαπώ μονάχα και να μην έχω λόγο κανένα να το δηλώνω. Ούτε την παρουσία μου να μη χρειάζεται να δηλώνω πια.

Σ’ αγαπώ τόσο που το ξεχνώ, όπως ξεχνάμε τα αυτονόητα και τα φυσικά. Σ’ αγαπώ τόσο που δεν σε κρίνω και εντελλώς σε αποδέχομαι. Γλίτωσα από το μαρτύριο να προσπαθώ συνεχώς να σε διορθώνω.

Σ’ αγαπώ τόσο που δεν σε θέλω. Γιατί δεν θες παρά ότι σου λείπει κι εσύ πια δεν μου λείπεις αφού στης αγάπης τον τόπο δεν χωρά η απόσταση. Σ’ αγαπώ κι αγαπώντας σε, σε περιέχω, σε έχω αφού είμαι, είμαι από σένα και μαζί σου κι όπου κι αν είμαι έρχεσαι.

Είμαστε στο παντού και στο πάντα τώρα που σ’ αγάπησα κι η αγάπη μου μας κάνει αδιαίρετους.

Εσύ καλή μου, μου δίδαξες την καταστροφή του να σ’ αγαπώ λίγο. Το λίγο ανοίγει ρωγμές να γλιστρά μέσα ο ακόρεστος εγωϊσμός, να σε απαιτεί, να σε διεκδικεί. η παρενέργεια του εγωϊστικού έρωτα είναι μια: γενική δηλητηρίαση που την αγάπη την αλλοιώνει σε μίσος.

Μ. Βαμβουνάκη -Η μοναξιά είναι από χώμα

If...Αν...

If...

If you can keep your head when all about you
Are losing theirs and blaming it on you;
If you can trust yourself when all men doubt you,
But make allowance for their doubting too;
If you can wait and not be tired by waiting,
Or, being lied about, don’t deal in lies,
Or, being hated, don’t give way to hating,
And yet don’t look too good, nor talk too wise;

If you can dream - and not make dreams your master;
If you can think - and not make thoughts your aim;
If you can meet with triumph and disaster
And treat those two imposters just the same;
If you can bear to hear the truth you’ve spoken
Twisted by knaves to make a trap for fools,
Or watch the things you gave your life to broken,
And stoop and build ’em up with wornout tools:

If you can make one heap of all your winnings
And risk it on one turn of pitch-and-toss,
And lose, and start again at your beginnings
And never breath a word about your loss;
If you can force your heart and nerve and sinew
To serve your turn long after they are gone,
And so hold on when there is nothing in you
Except the Will which says to them: «Hold on!»

If you can talk with crowds and keep your virtue,
Or walk with kings - nor lose the common touch;
If neither foes nor loving friends can hurt you;
If all men count with you, but none too much;
If you can fill the unforgiving minute
With sixty seconds’ worth of distance run,
Yours is the Earth and everything that’s in it,
And - which is more - you’ll be a Man my son!

Αν (Ποίημα του Ρ. Κίπλινγκ)

Αν μπορείς στην πλάση τούτη να περιφρονείς τα πλούτη
κι αν οι έπαινοι των γύρω δεν σου παίρνουν το μυαλό,
αν μπορείς στην τρικυμία να κρατήσεις ψυχραιμία,
κι αν μπορείς και στους εχθρούς σου να σκορπίσεις το καλό,
αν μπορείς με μιας να παίξεις κάθε τι που ’χεις κερδίσει,
στην καταστροφή ν’ αντέξεις και να δώσεις κάποια λύση,
αν μπορείς να υποτάξεις πνεύμα, σώμα και καρδιά
αν μπορείς όταν σε βρίζουν να μην βγάζεις τσιμουδιά,
αν μπορείς στην καταιγίδα να μη χάνεις την ελπίδα,
κι αν μπορείς να συγχωρήσεις όταν σ’ έχουν αδικήσει,
αν μπορέσεις τ' όνειρό σου να μη γίνει ο όλεθρός σου,
κι αν μπορέσεις ν’ αγαπήσεις όσους σ’ έχουνε μισήσει,
αν μπορείς να είσαι ο ίδιος στην χαρά και στην οδύνη,
αν η πίστη στην ψυχή σου μπρος σε τίποτα δεν σβήνει,
αν μιλώντας με τα πλήθη τη συνείδηση δεν χάνεις,
αν μπορέσεις να χωνέψεις πως μια μέρα θα πεθάνεις,
αν ποτέ δεν σε μεθύσει του θριάμβου το κρασί,
αν στα ψέματα των άλλων δεν λες ψέματα κι εσύ,
αν μπορείς να μη θυμώνεις, αλλά μήτε και να κλαις
όταν άδικα σου λένε πως εσύ μονάχα φταις.
Αν μπορείς με ηρεμία δίχως νεύρα ή δυσφορία
και τα ίδια σου τα λόγια να τ’ ακούς παραλλαγμένα,
αν μπορείς κάθε λεπτό σου να ’ναι μια δημιουργία
και ποτέ σου να μην μένεις με τα χέρια σταυρωμένα.
Αν οι φίλοι σου κι οι εχθροί σου δεν μπορούν να σε πληγώσουν
αν οι σχέσεις με μεγάλους τα μυαλά δεν σου σηκώνουν
αν τους πάντες λογαριάζεις μα… κανένα χωριστά,
αν μπορέσεις να φυλάξεις και τα ξένα μυστικά…
Έ! Παιδί μου τότε…
Θα μπορέσεις ν’ απολαύσεις όπως πρέπει τη ζωή σου…
Θα ’σαι άνθρωπος σπουδαίος κι όλη η γη θα ’ναι δική σου!

(Ρ. Κίπλινγκ, Άγγλος ποιητής & πεζογράφος 1865-1936, Βρ. Νόμπελ 1907)

Στην Ενδοχώρα του Ναρκισσισμού

Γνωριμία – Συμπτωματολογία του ναρκισσισμού

Ο αρχαίος μύθος του Νάρκισσου, πάνω στον οποίο εδράζεται η ψυχαναλυτική κατανόηση του ναρκισσισμού, περιγράφει την εξής κατάσταση: O Νάρκισσος γονατίζει πάνω από μια λίμνη νερού, εκστασιασμένος από την ομορφιά του που αντανακλάται στην επιφάνειά της. Κάποια στιγμή δεν αντιστέκεται στη γοητεία του εαυτού του και στην προσπάθειά του να χαϊδεύσει την εικόνα του, πέφτει στο νερό και πνίγεται. Η ουσία του μύθου δεν είναι ότι ο Νάρκισσος ερωτεύεται τον εαυτό του, αλλά ότι η φιλαυτία του προκαλεί ένα είδος τύφλωσης, γιατί δεν αναγνωρίζει ότι η εικόνα που βλέπει αποτελεί το είδωλό του, δηλαδή δεν έχει καμία αντίληψη της διαφοράς του εαυτού του από το περιβάλλον: κατανοεί την πραγματικότητα μέσα από εικόνες του Εγώ, και αυτή η στάση εμπεριέχει τον κίνδυνο της καταστροφής.

Στη φυσική ανάπτυξη του εγώ, το οποίο προκύπτει διαφοροποιούμενο βαθμιαία, όλοι οι άνθρωποι περνούν από ναρκισσιστικά στάδια. Οι σχέσεις των ανθρώπων στη σημερινή εποχή αναπτύσσονται τυλιγμένες με δυσδιάκριτα στοιχεία ναρκισσισμού.

Έχει αποδειχτεί ότι σημαντικό ρόλο στη διαμόρφωση της ναρκισσιστικής προσωπικότητας παίζει το οικογενειακό περιβάλλον και τα βιώματα του ατόμου στην παιδική ηλικία. Πολλοί γονείς μεγαλώνουν τα παιδιά τους με βάση το καλύτερο που πιστεύουν οι ίδιοι γι' αυτά, αγνοώντας τις πραγματικές ανάγκες του παιδιού. Αυτό έχει ως αποτέλεσμα το παιδί να μεγαλώνει ως προέκταση του γονιού, αναπτύσσοντας ένα προσωπείο.

Σε άλλες οικογένειες παρατηρείται ο ένας από τους δύο γονείς να είναι αδιάφορος, ενώ ο άλλος υπέρμετρα φιλόδοξος για την πορεία του παιδιού. Σε αυτή την περίπτωση το παιδί απαντώντας στη φιλοδοξία του ενός γονέα επιδιώκει και την προσοχή του άλλου.

Ο Καθηγητής Ψυχιατρικής στην Ιατρική Σχολή του Πανεπιστημίου Cornell, Οtto Kernberg επισημαίνει ότι άτομα με ναρκισσιστική προσωπικότητα τείνουν να φθονούν υπερβολικά άλλους ανθρώπους εξιδανικεύοντας υπέρμετρα κάποιους από τους οποίους προσδοκούν ναρκισσιστική στήριξη. Χειρίζονται με περιφρόνηση αυτούς από τους οποίους δεν επωφελούνται. Η σχέση τους με άλλους είναι συχνά εκμεταλλευτική, συμφεροντολογική και παρασιτική. Κάτω από μια επιφάνεια που γοητεύει και δεσμεύει, μπορεί να νιώσει κανείς ψυχρότητα και σκληρότητα.

Η ναρκισσιστική σχέση με τον άλλον με βάση την ψυχολογία σημαίνει ότι αισθάνομαι τον άλλον σαν προέκταση του εαυτού μου. Όπως δηλαδή εγώ μπορώ οποιαδήποτε στιγμή να δώσω μια εντολή στο χέρι μου να κάνει μια κίνηση, έτσι μπορώ να ελέγξω και τον άλλο. Θεωρώ αυτονόητο ότι ο άλλος θα εκπληρώσει την δική μου επιθυμία και θυμώνω πάρα πολύ αν δεν το κάνει, αν μου διαψεύσει αυτή την προσδοκία.

Με το ναρκισσισμό συνυπάρχει η εξάρτηση. Δηλαδή ο ένας θέλει να χρησιμοποιεί τον άλλον ως προέκταση του εαυτού του και εκείνος που έχει την τάση για εξάρτηση το αποδέχεται πρόθυμα, γιατί βρίσκει ασφάλεια στον άλλον και ζει εξαρτημένα. Πολλές φορές, μάλιστα μπορεί να δίνεται η εντύπωση υγιούς σχέσης, χωρίς πολλές συγκρούσεις αφού εξυπηρετούνται αμοιβαία οι ανάγκες τους. Ο ένας δέχεται την αναγνώριση και τον θαυμασμό ενώ ο άλλος νιώθει σιγουριά και ασφάλεια από το «γάντζωμα».

Οι εξαρτικοί τύποι μπορεί να κάνουν οτιδήποτε χάριν της ασφάλειας. Μπροστά στην ασφάλεια που πιστεύουν ότι βρίσκουν, γίνονται τυφλοί• τίποτε δεν βλέπουν και τίποτε δεν ακούν. Μπορεί να κρατήσει για αρκετά χρόνια αυτό το «κλείδωμα», αυτός ο συνδυασμός.

Ούτε η ελευθερία ούτε η αγάπη μπορούν να λειτουργήσουν υπό αυτές τις συνθήκες, καθώς ούτε ο ναρκισσιστής αλλά ούτε και ο εξαρτημένος είναι σε θέση να αγαπήσουν. Ο πρώτος αγαπάει μόνο την εικόνα του ενώ ο δεύτερος ενδιαφέρεται μόνο για την ασφάλειά του.

Συμπερασματικά

Ο άνθρωπος αρέσει στον εαυτό του και γίνεται αντικείμενο της λατρείας του όλο και περισσότερο σε πολλά επίπεδα. Στην εξωτερική εμφάνιση, στο κοινωνικό status, τα πνευματικά χαρίσματα, στη λατρεία της εξουσίας στη κοινωνική σφαίρα.

Η έξοδος από το ναρκισσισμό δεν είναι ανώδυνη. Προκειμένου ο άνθρωπος να μην τραυματιστεί από τέτοιου είδους εξόδους γίνεται εφευρετικός. Η αυτάρεσκη αυτολατρεία έχει ως αποτέλεσμα να εκμηδενίζει την φιλαδελφία και να προάγει τη μισαδελφία. Τη συρρίκνωση δηλαδή των ζωντανών σχέσεων με την τεχνική της αμυντικής απόστασης. Τότε, φανερώνεται κατ’ επέκταση η ανύπαρκτη κοινωνική ενδοχώρα.

Παιδιά που έχουν αγαπηθεί πολύ και νιώθουν μια βεβαιότητα μέσα τους, έχουν μια ετοιμότητα να σχετίζονται με τους ανθρώπους, δεν φοβούνται τη σχέση. Ένα παιδί που δεν έχει αγαπηθεί στήνει ολόκληρες μηχανές για να μπορέσει να ελέγξει τους κινδύνους αυτής της σχέσης.

Στη πνευματική σφαίρα ο άνθρωπος που έχει αγαπηθεί από το Θεό και νιώθει την πρόνοια και την αγάπη Του, νιώθει ασφάλεια που τον χαροποιεί, βιώνει βαθειά την ευγνωμοσύνη και την φιλία με το Θεό. Αυτό δίνει τη δυνατότητα για μια ομαλή διέξοδο από το ναρκισσιστικό του φράγμα. Δεν φοβάται τις πιθανότητες τραυματισμού, τις αντέχει, δεν έχει πρόβλημα δηλαδή με το ενδεχόμενο της ανανταπόδοτης αγάπης του.

Ο ναρκισσικός φοβάται ότι η αγάπη του δεν θα ανταποδοθεί. Όπως για παράδειγμα κάποιοι τσιγκούνηδες έχουν χρήματα και σκέφτονται πού να τα επενδύσουν με μέγιστη ασφάλεια για να μην τα χάσουν. Ο άνθρωπος που έχει «κεφάλαιο» δεν φοβάται να επενδύσει λανθασμένα κάποια στιγμή. Κι αν ακόμα δεν του προσφέρονται τα εχέγγυα της αγάπης, έχει τη γενναιοδωρία. Η γενναιοδωρία όμως αποκτάται μόνο από παιδιά που έχουν γεμίσει από την υγιή αγάπη των γονέων, εν προκειμένω του Θεού. Μόνο τα παιδιά του Θεού μπορούν να αγαπήσουν υγιώς. «Αγάπα» σημαίνει νιώσε ότι αγαπήθηκες, ότι είσαι ασφαλής, έχεις βεβαιότητα. Γι’ αυτό και δεν χρειάζεται η επιβεβαίωση μέσα από τους άλλους. Αξίζει να τονιστεί επίσης πως εκτός από τον πρωταρχικά ναρκισσιστή υπάρχει κι εκείνος που αναπτύσσει ναρκισσιστική εικόνα για τον εαυτό του ως αμυντικό αντιστάθμισμα στην μειονεξία ή στο ψυχικό τραύμα που υπέστη.

Είναι σημαντικό να βλέπει κανείς πόσο τον αγαπά ο Θεός, γιατί αν είναι κλεισμένος στον εαυτό του εθελοτυφλεί δίχως να βλέπει την αγάπη Του. Όταν αρχίσει κανείς να καταλαβαίνει την αγάπη του Θεού, θέλει να την σκορπίσει γιατί καταλαβαίνει πως είναι δωρεάν. Ελεύθερη, μεγαλειώδης! Αρχίζει να εκτίθεται στα βέλη των άλλων. Στην αλλοπρόσαλλή τους αγάπη που είναι συνυφασμένη με μίσος, ανασφάλειες, αόρατες προσδοκίες, παθολογικές καταστάσεις. Ως άνθρωπο τον αναπαύει η αμοιβαιότητα αλλά δεν στηρίζεται ναρκισσικά πάνω στους άλλους. Πλησιάζοντας κανείς στην δωρεάν αγάπη του Θεού αρχίζει να αγαπά δωρεάν με αρχοντιά, με ταπείνωση.

Αντίποδας στο ναρκισσισμό φαίνεται να είναι η αγάπη. Μια αγάπη βέβαια εντελώς διαφορετική από αυτή που συνθέτει ο σημερινός άνθρωπος της βιτρίνας, της ραστώνης και των άλλοθι. Να σε αγαπά κάποιος τόσο ανάλαφρα, τόσο απαλά που να «σβήνει» και την παρουσία του ακόμα. Να σε τοποθετεί σε μια ατμόσφαιρα όπου αναπτύσσεσαι όμορφα. Να αποτελεί μια σταθερή παρουσία, μια μόνιμη επιστροφή. Η αυθεντική αγάπη, είναι ταπείνωση. Είναι μυστική αγκαλιά που την καταλαβαίνει κανείς μόνο εκ των υστέρων, αφού τη χάσει. Ο Θεός δεν αγαπά με εντυπωσιακές τυμπανοκρουσίες εξωτερικών σχημάτων, ούτε κρίνει με αυστηρότητα, όπως θα άξιζε να κριθεί ο άνθρωπος. Αντίθετα, τον διακονεί και τον υπηρετεί.

Κλείνοντας, η εποχή της καλωδιακής επικοινωνίας, της σαρωτικής ταχύτητας , της πρόχειρης θεμελίωσης της ψυχικής και πνευματικής υγείας, συνεισφέρει στην καλλιέργεια ναρκισσιστικών πλαισίων μέσα στα οποία αναπτύσσεται ο άνθρωπος, με αποτέλεσμα να νοσεί δίχως να το γνωρίζει. Τα πρότυπα ζωής που λανσάρονται οδηγούν το ήδη τραυματισμένο πρόσωπό του σε αυταπάτες οι οποίες το περιχαρακώνουν σε μια κατ’ επίφαση κοινωνία. Εφησυχασμένος ο άνθρωπος πορεύεται όλο και περισσότερο στο «Εγώ». Χρησιμοποιεί ασυνείδητα τον συνάνθρωπο προκειμένου να στηρίξει το είδωλό του, να υφαρπάξει ασφάλεια για να καλύψει τα κενά του. Η αγάπη παρουσιάζεται ως ύψιστη διάδραση. Μια αγάπη που αν δεν περνά από το Θεό καταλήγει να χτίζει ως υποκατάστατα, «σπίτια» αμοιβαίου ναρκισσισμού και εκεί να γερνάει σε μια ενδόμυχη βολεμένη αδράνεια.

το τρένο...

είχε μπει μια πεταλούδα σε ένα δωμάτιο...
αυτός που ήταν στο δωμάτιο ήθελε να την βγάλει έξω για να είναι ελεύθερη και πήγε να την αγγίξει να την ελευθερώσει...
η πεταλούδα χτυπιόταν και έχασε τα όμορφα χρώματα που είχε στα φτερά της!
το άγγιγμα του Θεού στη ζωή μας πονάει...δεν το καταλαβαίνουμε και ταλαιπωρούμαστε! όμως είναι το πιο όμορφο χάδι γιατί μας κρατά ζωντανούς, γιατί πίσω κρύβεται το πιο αληθινό σ' αγαπώ.

θυμάμαι και μια μέρα που είδα ένα περιστέρι που είχε μπερδευτεί με έναν σπάγγο...και δεν μπορούσε να περπατήσει! ήθελα να το πιάσω να το ξεμπερδεψω, το πλησίασα αλλά αυτό το κουτό έφυγε...εκεί κατάλαβα τί θα πει κόλαση...να θέλει κάποιος το καλό σου κι εσύ να τον βλέπεις σαν εχθρο! Βέβαια πολλοί εμφανίζονται στη πορεία μας να θέλουν το... καλό μας. Και για τον καθένα μάλιστα το καλό μας είναι διαφορετικό...γι' αυτό χρειάζεται καθαρή οπτική, για να ξεχωρίζουμε τις αγάπες που μας καταστρέφουν, από την αγάπη που μας στρέφει σε τροχιά προόδου που δεν καταλαβαίνουμε, σε ρότα ασκητική μα συνάμα αργή και σταθερή ανάπτυξη.