Μηνύματα

Χτυπά το κινητό μου τηλέφωνο. Ένα μήνυμα ελήφθη. ...μπλα...μπλα...μπλα...Χαθήκαμε!
Το θαυμαστικό στο τέλος της λέξης το μετέτρεψα σε ερωτηματικό. Χαθήκαμε; και αμέσως ξεσπάθωσε το ερώτημα, γιατί; η απάντηση μπορεί να είναι σύνθετη, αλλά την αφήνω ελέυθερη. Άνθρωποι είμαστε. Απλώς σκέφτομαι τί με κάνει να μην χάνομαι με κάποιους και τί ορίζω χάνομαι ή είμαι σε επικοινωνία. Ας ξεκινήσουμε από το δεύτερο. Επικοινωνία είναι μια ανιαρά επαναλαμβανόμενη κουβέντα περι ανέμων και υδάτων; γιατί όχι. Το πρόσωπο του κάθε ανθρώπου είναι μεγαλείο, φανερό ή εν δυνάμει καλύτερο, άσχετα από τίτλους, σπουδαιότητα, προέλευση. Που έγκειται το χαθήκαμε; ίσως σε προτεραιότητες. Μπορεί και σε θέληση, γιατί τότε βρίσκει κανείς τρόπο. Ενδεχομένως και σε επανάπαυση πως θα με βρουν οι άλλοι, θα μου τηλεφωνήσουν, θα μου στείλουν μήνυμα. Ποτέ εμείς. Μάλλον είναι και θέμα αυτάρκειας...Δεν ξέρω, πάντως είναι ειρωνικό έως προσβλητικό να λέει κανείς χαθήκαμε όταν δεν κινείται προς την επικοινωνία, γιατί εμπράκτως το αναιρεί. Με ανθρώπους που έχεις μοιραστεί όχι ώρες, όχι μέρες, όχι μήνες, χρόνια...Χαθήκαμε μάλλον σημαίνει πως οι ρίζες της επικοινωνίας φυτεύτηκαν σε τσιμέντο. Δεν ξέρω...άσε με να κάνω λάθος που λέει και το τραγούδι!