Τι λοιπόν; Της ζωής μας το σύνορο

θα το δείχνει ένα ορθό κυπαρίσσι;

Κι απ' ό,τι είδαμε, ακούσαμε , αγγίξαμε

τάφου γη θα μας έχει χωρίσει;

Ό,τι αγγίζομε, ακούμε και βλέπουμε,

τούτο μόνο Ζωή μας το λέμε;

Κι αυτό τρέμομε μήπως το χάσωμε

και χαμένο στους τάφους το κλαίμε;

Σ' ό,τι αγγίζομε, ακούμε και βλέπομε

της ζωής μας ο κόσμος τελειώνει;

Τίποτε άλλο; Στερνό απόρριμα

το κορμί που σκορπιέται και λιώνει;

Κάτι ανέγγιχτο, ανάκουστο, αθώρητο

μήπως κάτω απ' τους τάφους ανθίζει,

κι ό,τι μεσα μας κρύβεται αγνώριστο

μήπως περ' απ' το θάνατο αρχίζει;

Μήπως ό,τι θαρρούμε βασίλεμα

γλυκοχάραμ' αυγής είναι πέρα

κι αντί νάρθει μια νυχτ' αξημέρωτη

ξημερώνει μι' αβράδιαστη μέρα;

Μήπως είν' η αλήθεια στο θάνατο

κι η ζωή μήπως κρύβει τη πλάνη;

Ό,τι λέμε πως ζει μήπως πέθανε

κι είν' αθάνατο ό,τι έχει πεθάνει;

"Μήπως" Γεωργίου Δροσίνη