Κάποιος επώνυμος δημοσιογράφος, λοιπόν, που διδάσκει σε πανεπιστημιακή δημοσιογραφική σχολή, μπήκε μια μέρα στο αμφιθέατρο, κοίταξε τους φοιτητές του, διέκρινε μια πανέμορφη κοπέλα στην πρώτη σειρά, κατεθύνθηκε προς τη μεριά της και, ξαφνικά, έσκυψε και τη φίλησε στο στόμα.
Το τι ακολούθησε, μπορούμε να το φανταστούμε. Πανδαιμόνιο στην αίθουσα (όχι από την "παθούσα", πάντως). Φωνές, αποδοκιμασίες, σκληροί χαρακτηρισμοί κατά του δημοσιογράφου-καθηγητή. Με τα πολλά, ο δημοσιογράφος καθηγητής κατάφερε να ηρεμήσει, κάπως, το αμφιθέατρο ώστε να ακουστεί η φωνή του. "Θέλω να μου περιγράψετε τι ακριβώς έγινε", είπε. Νέες φωνές, νέοι χαρακτηρισμοί. Με τα πολλά, ο δημοσιογράφος-καθηγητής κατάφερε πάλι να ακουστεί: "Κύριοι και κυρίες, είπε, είσαστε όλοι off. Κανείς σας δεν μπήκε στον κόπο να με ρωτήσει, γιατί το έκανα. Ούτε ποια μπορεί να είναι η σχέση μου με την κοπέλα. Δεν παρατηρήσατε καν ότι αυτή η κοπέλα, που σήμερα κάθεται στην πρώτη σειρά, δεν έχει ξαναεμφανιστεί εδώ μέσα, δεν την έχετε ξαναδεί". Σιωπή, ηχηρή σιωπή. "Η κοπέλα είναι η γυναίκα μου και εσείς κοπήκατε -δημοσιογραφία δεν σημαίνει να βγάζω συμπεράσματα έτσι, στο πόδι, χωρίς να αναζητώ, να ρωτάω, να ψάχνω τα τι, τα γιατί, τα πως, τα πότε, τα ποιος".
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου