μιας αγάπης ματιά...

Ήξερε καλά, πως τίποτα δεν είχε να προσφέρει από αυτά που εκείνη ονειρευόταν...
Αυτό θα φαινόταν στην μοναδική πορεία που κανείς δεν αναλογίστηκε ποτέ... Στάθηκε παράμερα και παρατηρούσε ώρα πολλή το κορίτσι, που λιαζόταν, τραγουδούσε, έπαιζε με τα καβούρια στην άκρη του βράχου,κοίταζε τον ορίζοντα και περίμενε ... Κάθε μέρα πήγαινε να την δει, να είναι δίπλα της. Δεν κουράστηκε ούτε λεπτό να την παρατηρεί και να προσπαθεί να την «ανακαλύψει». Έσκυψε, πήρε το πιο όμορφο κοχύλι,από την πραμάτεια του και περίμενε υπομονετικά. Όσο περίμενε, έβγαζε από μέσα του ένα κόσμο γεμάτο ιβίσκους, φτέρες, γιασεμιά, λεβάντες και βασιλικούς,πουλιά, ανατολές, άνοιξες, τη θαλασσινή Παναγιά!

Το κορίτσι, που ανέμελα έπαιζε στου ονείρου το πλάτος, στάθηκε μια μέρα και τον πρόσεξε. Προσπάθησε να τον αποκρυπτογραφήσει. Είδε όλα αυτά και κατάλαβε ότι θα ήταν σπουδαίο να έχει συντροφιά αυτό τον «μικρό ταξιδευτή». Σηκώθηκε και τον πλησίασε ήσυχα, για να του πει αυτή τη σκέψη της τρυφερά στο αφτί. Με την αθωότητα που τον διέκρινε της απάντησε ευθέως: «Μα, δεν είμαι πλούσιος, ούτε όλα αυτά που αναζητάς». Εκείνη χαμογέλασε και τα μάτια της άστραψαν. «Δεν ψάχνω πλούσιους, αλλά αληθινούς ανθρώπους» κι έμεινε να τον κοιτάζει βαθιά στα μάτια...Όταν ήρθε το σούρουπο, τον ακολούθησε στη βάρκα του, για ένα ταξίδι στην αιωνιότητα του Θεού και της φύσης. Την περίμενε υπομονετικά να μιλήσει,να ξεδιπλώσει την ψυχή της κάτω από το βλέμμα των αγγέλων, του γαλαξία, του σύμπαντος.

Βγήκαν στο πέλαγο κι έριξαν για πάντα άγκυρα σε τούτη την τρανή αγάπη. Αγκαλιασμένοι πέφτουν στο νερό και κολυμπώντας αργά, βγήκαν σε μια μικρή σπηλιά. Η ώρα ήταν μαγική, γεμάτη συγκίνηση...Έφτασαν μαζί σε τόπους φωτεινούς γεμάτους από πολύτιμα αντικείμενα, που κρυμμένα ήταν από χρόνια παλιά, για να μη χαθούν έως την ώρα που θα ερχόταν αυτά, οι δυο νέοι να τα πάρουν και να τα κρατήσουν σαν την πιο μεγάλη επισφράγιση της αλήθειας, που δεν ήταν άλλη, από αυτήν που λέει ότι έφτασαν στις πύλες του παραδείσου πιασμένοι χέρι, χέρι κι αποφάσισαν να τις περάσουν μαζί. Η ψυχή τους ανατάθηκε, ήταν ευτυχισμένοι, γεμάτοι, ξεχείλιζαν από ανεξίτηλη λατρεία,έρωτα και αγάπη.