...την αδιαφορία, αλλά εμένα τί με νοιάζει;;;βόλεμα, αυτάρκεια, αυτονομία...
νοσήματα της σύγχρονης τεχνοκρατικής κοινωνίας,
του εγκεφαλικού ανθρώπου που μοιάζει
τόσο τραγικά με τον μέρμηγκα...μαζεύει, μαζεύει, μαζεύει...
κλείνεται στο κάστρο του και τρώει απ'όλα,
μέχρι και συνανθρώπους!
Σφιγμένοι, μαγκωμένοι, σφραγισμένοι, δύσκαμπτοι!
επίμονοι ερευνητές σφαλμάτων, εύκολων συμπερασμάτων
που πολλές φορές, εξαιτίας της μυωπικής
θολούρας που μας δέρνει,
δεν έχουμε πάρει χαμπάρι τί συμβαίνει,
δεν υποψιαστήκαμε να δούμε πίσω και πέρα από τα πράγματα.
Δέσμιοι και σκλάβοι της μικρότητας.
Κάτοικοι του ίδιου χωριού...;;;
2 σχόλια:
Φίλε αναπλου!
Καταρχας συγχαρητήρια για το Blog σου. Πιστεύω ότι κρατας μια σωστή πορεία έτσι όπως διαμορφώνεις τη θεματολογία σου. Είναι πάγια θέση μου ότι βλέπωντας πράγματα μέσω ποικίλίας και πολύφωνίας, διαμορφώνεις σωστές γνώμες και απόψεις... Συνέχισε έτσι!
Βρίσκω σωστες τις θέσεις σου περι της αδιαφορίας που μας περιβάλλει. Είναι μια κατάσταση που συνεχώς επεκτείνεται!! και δυστυχώς. Σωστή και η πινακίδα: Κατοικοι 6,5 δις. Εκεί παμε, ναι... Εγώ όμως θα μιλήσω για μας τα 11 εκατ.
Ζούμε,φίλε στην εποχή που η λαμογιά μας έχει ζώσει από παντού (Μα πραγματικά δηλαδή!!). Βλέπουμε παντού γύρω μας αξίες να πέφτουν, ηθικές να χάνονται ... Και αυτό μιμούμαστε φίλε... όταν ο δίπλα, ο εδώ, ο εκεί, ο πανώ, ο κάτω, ο γείτονας, ο κυβερνών, ο πολιτικός (καλή ώρα λόγω εκλογών) ζητά πρώτα να βολευετει, και μετά να κοινωνικοποιηθει, μπαίνει και σε σένα αναποφευκτα το μικρόβιο. Το μικρόβιο της αναζήτησης του "βολέματος" και της πορείας προς το ΕΓΩ..
ευχαριστώ για τα καλά σου λόγια. οι παρατηρήσεις βοηθούν στη βελτίωση και οι προτάσεις στον εμπλουτισμό των ανάστροφων μονοπατιών...
ο πόνος να ξέρεις είναι ευκαιρία εξόδου από το εγώ γι' αυτό σε κάθε δυσκολία, προσωπική, εθνική οι άνθρωποι έρχονται εγγύτερα. Η αλήθεια είναι πως στις μεγαλουπόλεις ο καθείς κοιτάει τον εαυτούλη του. Δεν μπορούμε να δουλέψουμε έτσι όμως...
απλά περνούν άνθρωποι δίπλα μας που ποτέ δεν κάτσαμε να τους ακούσουμε, δεν τους δώσαμε αυτή την ευκαιρία. Αυτός ο φόβος είναι το σαράκι που μετατρέπει τη ζωή μας σε αυταπάτη μέσα στη γυάλα μας. Ο άνθρωπος λειτουργεί σωστά σε κοινωνία...αν απουσιάζει δεν είναι κακό, μπορεί να φέρει καλά αποτελέσματα, αλλά ίσως και να αποτελεί νόσο της εποχής ο ατομισμός.
τί μπορεί να γίνει;;; να γεμίσουμε αγάπη και έπειτα να τη σκορπίσουμε δίχως να υπολογίζουμε την αλλοπρόσαλη συμπεριφορά του πλησίον.
με το ίδιο νόμισμα εντέλει αμοίβεται κανείς.
Δημοσίευση σχολίου