Βλέμματα που μιλάνε

Ας πάμε μια βόλτα...στα ανάστροφα μονοπάτια.
Ήμουν στο μετρό και απέναντί μου καθόταν ένας νεαρός. Ήταν αντιληπτό πως ήταν πρώην χρήστης ναρκωτικών ουσιών. Κοιτούσε πέρα...Το βλέμμα του καθαρό, ταλαιπωρημένο, με ένα τόνο ελπίδας και αισιοδοξίας. Τον χάζεψα. Κοιτούσε σα να έλεγε...σα να σκεφτόταν: ...αυτός είναι ο κόσμος σας! και εγώ δεν μπορούσα να ζήσω σε αυτές τις βιτρίνες που εσείς ονομάζετε ζωή. Τα ναρκωτικά ήταν διέξοδος σε έναν κόσμο ανθρώπινο, συμπονετικό, με κατανόηση. Ταξίδευα σε κόσμους άλλους. Ζούσα σε όνειρα απατηλά αλλά πιο αληθινά. Παραμυθένια, παραδεισένια...Ψεύτικα αλλά καλύτερα από την εγκατάλειψη, την αδιαφορία, τη μούτζα, την απαξίωση. Όταν έπερνα ναρκωτικά κάποιος ενδιαφερόταν να με βρει για να μου δώσει τη δόση μου. Με πείσατε πως θα πέθαινα αν τα συνέχιζα και προσπάθησα με κάθε δύναμη της ψυχής μου να τα σταματήσω. Και τώρα τί μου προσφέρετε;;; αντί για αγκαλιά, έναν κόσμο απάνθρωπο, ψυχρό, που τρυπά τα έγκατά μου, έναν κόσμο που γερνά και μαραίνεται.Αντί για ζωή τον θάνατο δι άλλων οδών. Θάνατο αργό... Ο καθένας οχυρωμένος στο κάστρο του. Κάστρα του βολέματος, του υλισμού, της υπερηφάνειας, της αυτονομίας και της αυτάρκειας, του συμφέροντος και της ιδιοτέλειας. Και εσείς ναρκωμανείς είστε! γιατί δεν μπαίνετε στη διαδικασία της αποτοξίνωσης;;; αλλά ενδιαφέρεστε τάχα για τους ναρκωμανείς. Κι εσείς ναρκωμανείς είστε, οι δόσεις σας είναι το χρήμα, το εγώ σας, η μύτη σας που δεν καταδέχεται να κοιτάξει άλλους, ο ναρκισσισμός σας, η κάστα σας, η κοροιδία, η υποκρισία, το δήθεν σας...Ποιός νοιάζεται;;; όσο ζω με βλέπουν σα δολλάριο, ενώ όσο έπαιρνα ναρκωτικά με είχαν ξεγράψει όλοι, ήταν το άλλοθι...Δεν τον θέλω τον κόσμο σας! χάρισμά σας, κοιμηθείτε ήσυχα στη κούνια σας, στα μαξιλάρια της ραστώνης...Δεν τον ζηλεύω τον κόσμο σας! Δεν με καταλάβατε ούτε μπήκατε ποτέ στη διαδικασία να το κάνετε! Μου κουνάτε το δάχτυλο δασκαλίστικα...σας λυπάμαι γιατί ζείτε σε αυταπάτες κι εσείς. Γελάω μαζί σας γιατί είναι αστεία η κατάστασή σας! για κλάματα είστε...εσείς και η ζωούλα στη γυάλα που ζείτε. Κρίμα γιατί δεν μάθατε να ακούτε αυτόν που έχετε απέναντί σας, όλο λόγια είστε! αλλά αυτά δεν κοστίζουν, είναι τσάμπα. Όταν σας ζητούσα χρήματα δεν γυρνούσατε καν με δείτε. Κρίμα γιατί είστε τολμηροί μόνο για τα εύκολα μα είστε κι εσείς βαθειά λασπωμένοι...αυτός είναι ο κόσμος σας, μυρίζει θάνατο κι ας νομίζετε πως ζείτε μέσα από αυτό το καθημερινό τρέξιμο! Είστε μέσα σε όλα και εκτός εαυτού. Κρίμα γιατί σας πίστεψα, αλλά είναι αχυρένια τα έργα σας...Τίποτα δεν σας ανήκει! Μασκαράδες.


...μετά από λίγα λεπτά, αφού το βλέμμα του περιπλανήθηκε παρατηρητικά στο χώρο, με το κεφάλι όρθιο άρχισε να δακρύζει...εκεί στ' αλήθεια συγκλονίστηκα και αναλογίστηκα την ευθύνη μου. Ήθελα τόσο πολύ να του μιλήσω...να τον ακούσω...να κάνουμε παρέα! γιατί όσο κι αν δεν μου αρέσει, μάλλον δεν έχει άδικο! είναι πολύ σωστός. Οι μωροί και τα κλωτσοσκούφια του κόσμου είναι οι ναοί του Θεού. Κι εμείς οι δήθεν μορφωμένοι, οι πολιτισμένοι, οι "όχι σαν τους άλλους" παραμορφωνόμαστε καθημερινά αμπαρωμένοι στα απλησίαστα κάστρα μας. Γινόμαστε άγνωστοι δράκουλες. Μια ζωή την έχουμε όμως! Οι μέρες παιρνούν και εμείς ομορφαίνουμε εγκεφαλικά περιμένοντας απέναντι από τον καθρέπτη μας να μας πουν ποιός είναι ο πιο όμορφος...ώσπου να ρθει και ο βιολογικός θάνατος...Ασπρίζουν οι τρίχες και τις βάφουμε μη θέλοντας να αντικρύσουμε τη φθορά μας. Τέτοια ζωή δεν είναι αξιοζήλευτη!
Αναπνέουμε κλεισούρα...αν δεν αλλάξουμε δρόμο θα πάμε εκεί που κατα-λήγουμε! Θέλει μαγκιά! είναι για όσους το λέει η καρδιά τους. Γιατί αγάπη θα πει...χάνομαι!